"...ทางที่ถูกต้องสำหรับเท
วะในชั้นฟ้านี้คือ ปีนป่ายสู่ภูมิที่เหนือขึ้นไปอีกแม้หนทางจะอันตรายยิ่งนัก ทั้งต้องฝ่าฟันป่าแห่งความหลง บึงแห่งความโลภ ผาสูงแห่งความโกรธพยาบาท จนกว่าจะถึงแดนนิรวาณซึ่งเป็นที่สถิตแห่งพระโพธิสัตว์อันรอการจุติยังพิภพโลกเพื่อตรัสรู้เป็นพระพุทธองค์ ฉายแสงแห่งความรักความเมตตาบริสุทธิ์ไปทั่วพิภพจักรวาล" ทวยเทพบนสวรรค์ได้ฟังเทศนาธรรมของพระกวนอิมแล้วต่างรู้สึกเหมือนมีกระจกส่องปัญญาแผ่ซ่านไปทั่วและได้เปล่งแสงเรืองๆ ไร้จริตราคะมาครอบงำดังแต่ก่อนกลายเป็นดวงดาวพวยพุ่งสู่ภพภูมิที่สูงขึ้นไปทุกองค์ คณะเดินทางมาปรากฎร่างในอีกดินแดนหนึ่งซึ่งสาดแสงสว่างจ้าจนแทบลืมตาไม่ขึ้นทั้งหมดต่างรับรู้ทางจิตว่าภพแห่งนี้คือ พรหมโลก มีองค์ท้าวมหาพรหมและพรหมเทพรายล้อม ทุกองค์มีแสงเรืองอยู่ในตัว มีความงามอันหาเปรียบไม่ได้ในโลกเมืองมนุษย์ ทัศนียภาพโดยรอบงดงามอย่างน่าพิศวงพระเจ้าเมี่ยวจวงรำพึงว่า"เราสำนึกผิดในความโหดร้ายทารุณอันอาบด้วยโลหิตของผู้บริสุทธิ์ที่เราเคยก่อกรรมทำบาปเอาไว้แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งละอายใจนัก ทำอย่างไรจึงจะได้เข้าสู่เขตแดนอันรุ่งเรืองและบริสุทธิ์นี้ได้หรือ"พระกวนอิมกล่าวว่า"เมื่อได้เสวยผลบุญในดินแดนสวรรค์ที่ผ่านมาและรู้แจ้งในความหลงอันลวงตาประกอบกิจโดยไม่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตน จะได้บรรลุเป็นพระโพธิสัตว์ นำสรรพสัตว์ผู้รับทุกข์ไปสู่แดนแห่งนิรวาณ มั่นคงในความเที่ยงธรรมดุจเขาพระสุเมรุ มีบุญอันประกอบด้วยเมตตากรุณา ปราศจากอริใดๆ พวกท่านก็จักได้เข้าสู่อาณาจักรสูงสุดแห่งจักรวาลเช่นนี้" ทันใดนั้นทุกคนก็ได้เห็นแสงสว่างแพรวพราวนำทุกคนลอยลิ่วขึ้นสู่หอมณีเพชรัตน์สูงขึ้นไปหลายอึดใจเผยให้เห็นหมู่เมฆดอกไม้สวรรค์แผ่ไพศาลสุดสายตา เบื้องหน้าได้ปรากฏแสงสว่างเรืองรองพร้อมพระวรกายขององค์อมิตตาพุทธเจ้าประทับบนแท่นปัทมอาสน์ สูงจนเหลือคณานับ พร้อมพระโพธิสัตว์บริวารรายล้อมลดหลั่นลงไปตามผลบุญพระอมิตตาทรงเปล่งสุรเสียงแสดงธรรมกะหึ่มฟ้าว่า"เราจักแสดงธรรมเพื่อนำทางให้สรรพสัตว์ชนะมูลเหตุแห่งความพินาศทั้งปวง การกระทำและดิ้นรนในกรรมต่างๆ ฉันใด เป็นเหตุย่อมเกิดผลตามมาในสัตว์ทุกผู้ทุกนาม ทว่าพระธรรมนี้เปรียบเสมือนมณีรัตน์ซึ่งฝังอยู่กลางโลกไม่มีผู้ใดเห็นด้วยตาเนื้อจนกว่าจะเพียรแสวงหา และนำตนไปสู่โพธิญาณ หลุดพ้นจากสังสารวัฏ สู่แดนนิรวาณบรมสุขอันหาที่สุดมิได้" ครั้นแล้วคนเหล่านั้นก็บังเกิดความรู้แจ้งพ้นจากกิเลสและความหลง ตั้งจิตเป็นสมาธิเผาราคี
ที่ติดตัวมาจากโลกมนุษย์จนหมดสิ้น ปรากฏรูปใหม่เป็นกายอันเรืองรองบรรลุแล้วซึ่งความสุขพระพุทธองค์ทรงแย้มพระโอษฐ์ละมุนละไมตรัสว่า"นับจากนี้ให้เมี่ยวซ่านผู้ประกอบด้วยมหาการุณย์ ดับทุกข์แก่ชาวโลกให้มีฉายาว่า”พระอวโลกิเตศวร” หมายถึง ผู้ได้ยินเสียงร้องปริเวทนาแห่งสัตว์โลก เป็นเทวีศักดิ์สิทธิ์แห่งเกาะทะเลใต้ เมี่ยวอิมและเมี่ยวเวี๋ยนพระพี่นางของเจ้าได้ชำระด้วยไฟแห่งสมาธิเข้าสู่ทางอันสมบูรณ์ให้มีฉายาว่า พระโพธิสัตว์ผู้บริสุทธิ์งามพร้อมและพระโพธิสัตว์ผู้รุ่งเรืองปราศจากมลทินส่วนจักรพรรดิเมี่ยวจวงได้สละความหยิ่งทะนงฝ่าฟันอันตรายด้วยตบะ อดทน และสำนึกบาปที่ทำไว้ขอให้เป็นโพธิสัตว์ผู้ทรงชนะแล้ว ทำหน้าที่สำรวจหมู่ชนตามลักษณะความหาญกล้าของท่าน และพระนางเป้าเต๋อมารดาของพระกวนอิม จงได้รับแต่งตั้งเป็น พระโพธิสัตว์ทรงความดี ทำหน้าที่สำรวจสตรีที่ลือชื่อด้วยเกียรติแห่งความภักดีเช่นเดียวกับตัวท่านเมื่อครั้งยังเป็นมนุษย์"ทั้งหมดได้เสวยสุขในแดนนิรวาณนานชั่วกัลป์ ยกเว้นพระโพธิสัตว์กวนอิมผู้ทรงการุณย์เพราะทรงไม่ยอมเข้าสู่แดนนิรวาณเช่นคนอื่นยังคงประทับอยู่ ณ เกาะศักดิ์สิทธิ์ คอยสดับเสียงร่ำร้องของสัตว์โลกแม้อยู่แสนไกลเพื่อช่วยเหลือสรรพสัตว์ให้รอดพ้นจากความทุกข์ทนปรากฏพระเมตตาธิคุณแผ่ไพศาล โปรยปรายความสุขสบายแก่สากลจักรวาลด้วยความรักและความเมตตา ประหนึ่งทรงโปรยสายน้ำค้างจากกิ่งหลิวในแจกันทิพย์สู่ผืนดินที่แห้งผากให้จิตใจอันหยาบช้าด้วยไฟราคะของมนุษย์ชุ่มชื้นขึ้นด้วยแสงแห่งธรรม เรืองรองสู่หนทางอันประเสริฐตราบนิรันดร์
ประวัติพระโพธิสัตว์พระพุทธบรรพจารย์ทะเลใต้ก็จบเพียงเท่านี้ เรื่องใหม่ติดตามชม ธรรมะในครัวเรือนจร้า
มีเพียงขอให้พระองค์ทรงปกครองไพร่ฟ้าราษฎรอย่างเที่ยงธรรม มีเมตตากรุณาและรักษาคุณธรรมเหล่านี้ไว้ตลอดไป" พระเจ้าเมี่ยวจวงแปลกพระทัยมากตรัสว่า "เราอยากรู้เหลือเกินว่าเกาะทางทะเลใต้ที่ท่านจากมานั้นเป็นที่สถิตของบุคคลเช่นไร ท่านจึงได้ยึดมั่นในความเมตตาและเสียสละถึงเพียงนี้ หากเรามีประสงค์จะเดินทางไปที่นั่นเพื่อส่งท่านให้ถึงที่หมาย และนมัสการผู้มอบดวงตาและแขนซ้ายขวาให้แก่เรา ท่านจะขัดศรัทธาหรือไม่" ภิกษุซ่านไฉ่คารวะดั่งน้อมรับบัญชา พระองค์จึงกล่าวต่อว่า "ท่านทั้งหลาย เราขอขอบใจที่พวกท่านทำงานให้แก่อาณาจักรด้วยความจงรักภักดี เราขอสละราชสมบัติลาไปยังเกาะลึกลับทางทะเลใต้ เพื่อชัยชนะที่แท้จริงแห่งชีวิต"เหล่าขุนนางก้มศีรษะรับบัญชาอย่างเศร้าโศก ผู้ที่จงรักภักดีหลายคนขอตามเสด็จไปด้วยพระองค์ก็ไม่ขัดข้อง หลังจากวันนั้น พระองค์มักจะสนทนาธรรมกับภิกษุซ่านไฉ่ เปลี่ยนพระทัยที่ลุ่มหลงในการสงความเป็นความรักความเมตตา ทรงคืนอิสรภาพให้แก่ทาสเชลยศึก ทรงนำทรัพย์สมบัติมาบริจาคให้แก่ผู้ตกทุกข์ได้ยาก จนคนทั้งเมืองกล่าวขานกันว่า เสือร้ายกลายเป็นหงส์ เพราะไม่คิดว่าจักรพรรดิผู้สังหารชีวิตนับไม่ถ้วนในสงคราม สั่งประหารแม้แต่คนในครอบครัวของตนเอง จะหันมาทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา ช่วยเหลือราษฎรให้อยู่ดีกินดีเช่นนี้วันหนึ่งพระเจ้าเมี่ยวจวงก็ประกาศสละราชสมบัติอย่างเป็นทางการ มอบให้คณะอำมาตย์คัดเลือกผู้ที่เหมาะสมต่อไป ส่วนพระองค์ได้พาสองพระธิดาผู้พ้นโทษและขุนนางผู้ภักดีอีกจำนวนหนึ่งติดตามภิกษุซ่านไฉ่ออกเรือสู่เกาะศักดิ์สิทธิ์ ช่วงแรกของระหว่างการเดินทาง ซึ่งมีแต่น้ำกับฟ้าเป็นทิวทัศน์อันไร้จุดสิ้นสุด ทำให้ทุกคนรู้สึกเบื่อหน่าย ซ่านไฉ่จึงได้เทศนาธรรมให้คณะเดินทางหลุดพ้นจากเครื่องพันธนาการทางโลก ปราศจากคำสรรเสริญเยินยอ ละจากโลภ โกรธ หลง ทั้งปวง ทุกคนจึงตั้งมั่นในพุทธธรรม ปฏิบัติวิปัสสนาอยู่เป็นนิจเมื่อไกลห่างจากอาณาจักรซิงหลิง อกุศลกรรมที่พระเจ้าเมี่ยวจวงเคยก่อก็ส่งผลทันตาเห็น เมื่อท้องฟ้าอันสงบกลับดำมืดก่อกลุ่มเป็นพายุขึ้นที่ขอบฟ้า พัดพุ่งเข้าหาเรือสำเภาของคณะเดินทาง ท้องทะเลปั่นป่วนอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดลมก็พัดเรือมาติดยังเกาะร้างแห่งหนึ่งชาววังซึ่งเคยออกทะเลเป็นครั้งแรก หวาดกลัวเป็นอย่างมากพากันลงจากเรือมาหลบภัยจากทะเลยังเกาะร้าง แต่ทว่าความวิปริตแปรปรวนของเกาะนี้ก็สร้างความตื่นตะลึงให้ไม่แพ้กันเมื่อเกาะนี้เป็นจุดบรรจบของความร้อนจัดและหนาวเย็นยะเยือกมาประสานกัน กลางเกาะมีภูเขาไฟที่ปกคลุมด้วยหิมะแต่ภายในมีความร้อนระอุพร้อมจะระเบิดอยู่ทุกเมื่อ ไม่มีสิ่งมีชีวิตชนิดใดอาศัยอยู่เลย ภิกษุซ่านไฉ่เดินนำด้วยกิริยาอันสงบ พาทุกคนเข้าพักในถ้ำกว้างแห่งหนึ่ง ทันใดนั้นภูเขาไฟกลางเกาะก็ระเบิดขึ้นเสียงดังสนั่น กองหินมหึมาถล่มลงมาปิดปากถ้ำพอดี ทุกคนกลัวจนตัวสั่น ภิกษุซ่านไฉ่ปลอบใจและเดินนำหาทางออกในถ้ำมีแสงสว่างเพียงอย่างเดียวคือคบเพลิงในมือต้นหนเรือ ตามมาด้วยภิกษุซ่าน
ไฉ่ พระเจ้าเมี่ยวจวง พระธิดา และผู้จงรักภักดี ลึกเข้าไปในถ้ำความร้อนก็ยิ่งเพิ่มขึ้น รอบด้านเต็มไปด้วยบ่อหินหลอมเหลวร้อนระอุ บางบ่อมีควันพิษพุ่งขึ้นมา ทุกคนเริ่มหายใจติดขัด ต่างคิดว่านี้เป็นหนทางสู่ความตายโดยแท้ พระเจ้าเมี่ยวจวงรำพึงถึงความสุขสบายสมัยอยู่ในราชวังจนเกือบเปลี่ยนใจไม่เชื่อถือในพุทธธรรม เพราะขณะนี้ทรมานไม่ต่างจากขุมนรก ซ่านไฉ่จึงกล่าวว่า"ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผลกรรมที่พระองค์เคยกระทำมายามเสวยสุขบนความทุกข์ของราษฎร พระองค์จงตั้งมั่นถึงพระพุทธคุณด้วยจิตอันภักดีเถิด ความทุกข์จะกลายเป็นสวรรค์ แม้ปีศาจแวดล้อมอยู่ก็มิอาจทำอะไรพระองค์ได้"พระเจ้าเมี่ยวจวงได้รับการชี้แนะก็ทรงรู้สึกเหมือนมองเห็นทางสว่าง ตั้งจิตมั่นถึงพระพุทธองค์ว่า "ข้าพเจ้าขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยใจเคารพ โปรดช่วยคุ้มครองให้ความทุกข์ดั่งอยู่ในอเวจีของข้าพเจ้าทั้งหลายจงหายไป เพื่อจะได้เดินทางไปยังเกาะศักดิ์สิทธิ์ให้สำเร็จด้วยเทอญ" สิ้นรับสั่ง ผนังถ้ำด้านหนึ่งก็แยกออกเผยให้เห็นเทพนักรบกวัดแกว่งง้าวเหล็กผ่าผนังถ้ำออกอย่างง่ายดาย ทำให้เหล่านักเดินทางหลุดออกมาจากถ้ำมรณะแห่งนั้นได้ แต่ทว่าได้มีมังกรตัวหนึ่งพุ่งทะยานออกมาจากปากถ้ำโดยพร้อมกัน มังกรยักษ์ตัวนั้นลอยอยู่ในอากาศอ้าปากคำรามก้อง เมื่อเห็นว่าเหยื่อของตนหลุดออกไปเพราะฝีมือแห่งเทพมังกรยักษ์ทะยานเข้าต่อสู้กับเทพถือง้าว แต่เพียงชั่วพริบตาร่างของมังกรก็ถูกฟันขาดเป็นแนวยาว ตกลงพื้นเสียงดังสนั่น เกิดเพลิงลุกไหม้ทั่วร่างเป็นต้นกำเนิดฝูงปีศาจจำนวนมหาศาลผุดขึ้นมาอย่างไม่หยุดยั้ง ปีศาจน่าขยะแขยงกระโดดมารายล้อมกลุ่มมนุษย์อย่างกระหายเลือด ทุกคนต่างหวาดกลัวยิ่งนัก ยกเว้นภิกษุซ่านไฉ่ที่ยังคงสงบนิ่งพนมมือ ภาวนาอย่างมีสมาธิทุกคนจึงทำตาม ต่างระลึกถึงพระพุทธคุณ วิงวอนให้ตนรอดพ้นจากภยันตราย ทันใดนั้น บนท้องฟ้าได้ปรากฏกองทัพเทพทรงเครื่องรบพร้อมอาวุธ เปล่งแสงสว่างอยู่บนท้องฟ้าที่มืดมิด ปีศาจทั้งหลายเหาะขึ้นไปต่อสู้เกิดเป็นสงครามกลางท้องฟ้าอันน่าสะพรึงกลัวในที่สุดเหล่าปีศาจก็สิ้นชีพด้วยฤทธิ์แห่งทวยเทพ ท้องฟ้าและท้องทะเลอันวิปริตแปรปรวนได้กลับสู่ความสงบอีกครั้ง ซ่านไฉ่และคณะเดินทางกราบคารวะผองเทพผู้ปราบมารอย่างนบน้อม เหล่าเทวะก็เหาะคืนสู่ชั้นฟ้าดังเดิม คงเหลือแต่เทพผู้ถือง้าวได้เนรมิตเรือแก้วเจ็ดประการอันแข็งแกร่งให้แก่คณะเดินทาง สร้างความยินดีให้แก่ทุกคนเป็นอย่างมาก เมื่อขึ้นเรือหมดทุกคนแล้ว เทพถือง้าวกล่าวขึ้นว่า"นาวาลำนี้สร้างขึ้นเพื่อให้สัตว์โลกอาศัยข้ามความเกิดและความตาย ทุกคนจงมีจิตศรัทธาละทิ้งความกลัวเสีย นาวานี้จะนำพวกเจ้าออกจากเกาะแห่งทุกข์ระทมที่พลัดหลงเข้ามาเพราะบ่วงกรรม พระเมตตาแห่งพระโพธิสัตว์จะเป็นเครื่องป้องกันอันตรายมิให้อับปางด้วยพายุเด็ดขาด จงไปเถิด"นาวานั้นนำทางทุกคนมาสู่ท้องทะเลอันสงบ เมฆขาวลอยฟ่องดังปุยนุ่นบนท้องฟ้า แสงอาทิตย์มิได้แผดกล้าร้อนแรง แต่กลับเป็นแสงทองอันอบอุ่นส่องนำทาง ฝูงนกโบยบินอย่างมีชีวิตชีวา กลิ่นหอมของมวลบุปผาจากแดนไกลลอยมาอย่างประหลาด เป็นสัญญญาณให้รู้ว่าใกล้ถึงเ
กาะศักดิ์สิทธิ์แล้วในที่สุดทุกคนก็ถึงที่หมายในเวลาเที่ยงตรงของวันหนึ่ง ซ่านไฉ่นำทุกคนเดินเท้าผ่านทิวทัศน์อันสวยงาม แปลกตา ปลอดโปร่ง และสุขสบายอย่างหาสัมผัสได้ยากบนแดนที่ตนจากมา จนกระทั่งเข้าสู่ป่าไผ่สีม่วง ก็พบปราสาทกลางบึงบัวอันวิจิตรงดงาม ทุกคนต่างก้าวเดินอย่างลืมเหน็ดเหนื่อย เพราะมีความปรารถนาจะพบพระผู้ศักดิ์สิทธิ์อยู่เต็มหัวใจครั้นแล้วทุกคนก็ได้พบกับพระโพธิสัตว์กวนอิมประทับอยู่กลางบัลลังก์บัวอย่างสง่างาม แต่พระองค์กลับไม่มีพระเนตรและพระกรเหลืออยู่เลย ทุกคนได้แต่มองอย่างตกตะลึงและซาบซึ้งในความเสียสละของพระองค์ พระเจ้าเมี่ยวจวงและพระธิดาทั้งสองเพียงแรกเห็นก็จดจำได้ว่านี่คือพระธิดาเมี่ยวซ่านอย่างแน่นอน เพราะแผลเป็นจางๆ กลางหน้าผากบ่งบอกได้เด่นชัด พระเจ้าเมี่ยวจวงและสองพระธิดาคร่ำครวญถึงการสูญเสียอย่างไม่อาจหวนคืน พระธิดาสามต้องเป็นผู้พิการไร้มือและดวงตามืดบอดตลอดกาลเป็นเพราะช่วยบิดาแท้ๆแต่พระโพธิสัตว์กวนอิมตรัสว่า "ข้าแต่พระบิดาและพระพี่นางที่รัก การสละอินทรีย์เพื่อช่วยผู้ทนทุกข์นับเป็นความยินดียิ่งแห่งเราอย่าได้เสียใจไปเลย" พระเจ้าเมี่ยวจวงยังคงเสียพระทัยที่พระธิดารักต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้พระโพธิสัตว์กวนอิมจึงว่า "หากพระบิดาโศกเศร้าอยู่ในห้วงทุกข์ เพราะเราไร้ดวงตาและแขนซ้ายขวา เราก็ขอตั้งสัจจะอธิษฐานขอให้ร่างกายเรากลับบริบูรณ์ดังเดิมเทอญ" สิ้นคำตรัส แขนซ้ายขวาสีทองนับพันได้ปรากฏขึ้นบนร่างของพระองค์พร้อมดวงตางามกว่านางอัปสรบนชั้นฟ้า ทุกคนในที่นั้นต่างปีติยินดียิ่งร่ำไห้สวมกอดกันอย่างไม่คิดจะเลิกราพระโพธิสัตว์กวนอิมชี้ทางสว่างด้วยการเทศนาธรรมแก่ทุกคน ทรงแสดงภาพนิมิตถึงภพภูมิแห่ง เปรตอเวจี ให้เห็นว่าผู้ก่อกรรมทำบาป ทุจริตของสาธารณะมาเป็นประโยชน์ส่วนตน จิตใจคับแคบ ห่วงกังวลในสมบัติที่ได้มาโดยมิชอบ ก็จะกลายเป็นเปรต หนทางเดียวที่จะหลุดพ้นไปได้คือ ได้รับแสงแห่งพระโพธิสัตว์บรรเทาความทุกข์ให้มลายหายไป ทรงเทศนาพระอริยสัจสี่ประการอันเป็นวิถีแห่งบุญ ฝูงเปรตที่ฟังแล้วเกิดปัญญาก็ได้เกิดใหม่ในภพที่รุ่งเรืองกว่าในเทวโลก เปรตตนใดที่ยังหลงมัวเมา
ก็คงอยู่ต่อไปในเปรตภูมิต่อมาพระองค์ได้พาทุกคนไปยัง นรกภูมิ เห็นภาพแม่น้ำเดือดพล่าน ต้นไม้ลุกเป็นไฟ มีใบเป็นดาบคมกริบ มีแขนขาลอยฟ่องอยู่ในแม่น้ำ น่าสยดสยองพระเจ้าเมี่ยวจวงถามว่า "คนบาปชนิดใดจึงตกอยู่ในภพนี้" พระกวนอิมตอบว่า"มนุษย์ผู้กระทำชั่วมหันต์ จำพวกฆ่าชีวิต ข่มขี่คนจน ลักลอบเป็นชู้ หยาบกระด้างด้วยโทสะ โมหะ เผาผลาญจนที่แห่งนี้ลุกเป็นไฟตลอดกาล ต่ำลงไปเป็นขุมนรกแห่งผู้ก่อศึกสงคราม จะต้องรบราฆ่าฟันกันเองนานชั่วกัลป์ ส่วนผู้กระทำความโลภ เลือดเย็นอำมหิต วางยาพิษ คนพวกนี้ต้องอยู่ในความมืดมีน้ำแข็งห่อหุ้มทรมานและพวกวางอุบายใช้ธรรมะเป็นเครื่องมือหาประโยชน์ใส่ตน ะไปเกิดแต่ลำพังคนเดียวในโลกมืดบอดไร้ทางออก"พระเจ้าเมี่ยวจวงถามถึงหนทางหลุดพ้นของสัตว์นรกเหล่านี้ พระกวนอิมจึงว่า "ภาพเหล่านี้สร้างขึ้นจากมโนญาณ เมื่อจะออกไปได้ต้องละจากบาป ไฟทรมานจึงจะดับลง และกรรมดีจะพาไปสู่ภพภูมิที่สูงกว่านี้" ทุกคนต่างอยากเห็นภพที่ดีดังกล่าวจึงขอให้พระโพธิสัตว์กวนอิมทรงพาไป ครั้นแล้วปราสาททิพยวิมานอันวิจิตรตระการตาก็ปรากฏต่อสายตาของทุกคน เทียบกันแล้วพระราชวังของพระเจ้าเมี่ยวจวงกลายเป็นเพียงกระท่อมหญ้าทันที ส่วนความงามของสองพระธิดาก็ต้องมัวหมองลงเมื่อเปรียบกับความงามของนางอัปสรบนแดนนี้ และ ณ ที่แห่งนี้เองทุกคนก็ได้พบกับพระนางเป้าเต๋อ พระมเหสีและพระมารดาผู้เป็นที่รักของทุกคน พระนางเป้าเต๋อจึงติดตามคณะท่องแดนสวรรค์ เสด็จเคียงข้างพระเจ้าเมี่ยวจวง สร้างความยินดีให้กับทุกคนพระกวนอิมตรัสว่า "หากต้องการขึ้นมาอยู่ในเทวภูมินี้ ต้องบำเพ็ญบารมีด้วยการกตัญญูกตเวทีต่อบิดามารดา เคารพผู้แก่ชรา สุภาพอ่อนหวานทั้งกาย วาจา ใจ ปราศจากความเห็นแก่ตัว หมั่นบริจาคทาน กล่าวแต่คำสัตย์ และอดกลั้นความโกรธ" คณะท่องดินแดนนรกและสวรรค์เห็นตรงกันว่า ต้องการเสวยสุขในดินแดนแห่งนี้ พระโพธิสัตว์กวนอิมแย้มสรวลอ่อนละมุนแล้วตรัสว่า "แท้จริงแล้ว ชาวสวรรค์เหล่านี้รับความบันเทิงในผลบุญจากปางก่อน แต่ยังมัวเมาหลงงมงามในความสนุกแห่งรูปไม่นานจิตก็จะเสื่อมด้วยอำนาจแห่งความหลง สวรรค์ก็จะมลายหายไป เทวดาเหล่านี้ก็จะตกสู่บาปภพเพื่อชดใช้กรรม ไม่ต่างจากคนบาปเมื่อครู่..."
งมีพระราชโองการว่าให้ลงรักปิดทองสังขารกายเนื้อของไต้ซือและจุดกำยานอบตลอดเวลา เก็บรักษาไว้ในห้องวิปัสสนาและเปลี่ยนชื่อจากห้องหลิงหลงเป็นห้องกวนอิมเมตตา วัดจินกวงหมิงจึงมีงานใหญ่อีกครั้งคือการบูรณะวัด จัดการตกแต่งห้องวิปัสสนาตามพระราชโองการของพระเจ้าเมี่ยงจวง มีโคมประทีปแขวนประดับประดางดงาม ส่วนร่างเดิมของไต้ซือได้ให้ช่างลงรักชนิดพิเศษฉาบทาพระศพปิดทองทั่วองค์ มีการจุดธูปกำยานหอมอบอวลอยู่ตลอดเวลา และแล้วในที่สุดป้ายชื่อห้องกวนอิมเมตตา ก็ได้รับการติดตั้งสมบูรณ์ฝ่ายไต้ซือเมี่ยวซ่านนั้น เมื่ออำลาพระบิดาแล้วก็เหาะลอยไปยังทะเลใต้สู่เขาโปตละโลกา ไม่นานจึงถึงจุดหมาย เกาะแห่งนี้เป็นดินแดนแห่งเขาพระสุเมรุ มีพันธุ์ไม้แปลกไปจากโลกมนุษย์ปกคลุมทั่วสารทิศ สัตว์ต่างๆมีลักษณะพิเศษแตกต่างจากที่ซึ่งพระองค์จากมา ถัดไปคือป่าไผ่สีม่วงสูงชะลูดเทียมเมฆ กลางดงไผ่นั้นมีวังดอกบัวขาวตระการตาส่องแสงฉัพพรรณรังสีทั่วทิศทาง กลางบึงมีดอกบัวชมพูบานดั่งบัลลังก์รอคอยการมาเยือนของพระองค์ เมี่ยวซ่านไต้ซือลอยเหนือบัลลังก์บัวลงประทับเป็นครั้งแรก ๙ ปีต่อมาคืนหนึ่งหลังจากทรงบำเพ็ญภาวนาติดต่อกันมาเป็นเวลาหลายวันพระองค์ก็สัมผัสได้ถึงหนทางสีขาวบริสุทธิ์สุขสงบ ครั้นแล้วดวงจิตก็สามารถเพ่งมองทะลุไปทุกแดนทั่วพิภพ นับเป็นหนทางสู่นิพพานอันเป็นสุข แต่ทว่าพระองค์ทรงสดับเสียงคร่ำครวญปริเวทนาการของสัตว์โลกที่รับความทุกข์ทรมานอยู่ในทุกๆ แห่งจึงทรงตั้งปณิธานมุ่งมั่นว่า”เราจะไม่เข้าสู่ภูมิอันสันติโดยลำพังเป็นอันขาดเราจะอยู่เพื่อช่วยสรรพสัตว์ในโลกให้พ้นทุกข์ภัยแม้จะใช้เวลานานนับโกฏิล้านปี”ดังสวรรค์รับรู้ความตั้งใจของพระองค์ดอกไม้แห่งสวรรค์พลันโปรยปราย เสียงทิพยดนตรี พิณสังคีตบรรเลงขับขาน แสงทองสาดส่องร่วมเป็นสักขีพยาน บรรดาพระอรหันต์ ได้ยินสังคีตดนตรีต่างเปล่าวาจาว่า”ดีจริงเมี่ยวซ่านได้บรรลุเป็นพระโพธิสัตว์กวนอิมแล้ว “ จารึกไว้ในวันที่ ๑๙ เดือน ๖ ตามตำนานในพระสูตรในการนี้ได้มีการเลือกผู้รับใช้เบื้องซ้ายขวา ซึ่งย่งเหลียนผู้ติดตามมาถึงแดนทะเลใต้ได้รับเลือกเป็นคนแรก ต่อมาภิกษุหนุ่มนาม ซ่านไฉ่ หรือเจ้าเด็กผีจอมซน เซิ่นอิง เมื่อ ๙ ปีก่อนได้อาสารับใช้พระโพธิสัตว์โดยกราบทูลว่า "เดิมทีข้าพระองค์มัวเมาในความสนุกสนานอย่างมืดบอด ครั้นเมื่อหันมาศึกษาพระธรรมอย่างมุ่งมั่นและออกติดตามหาพระองค์จนมาถึงดินแดนแห่งนี้ก็เพราะค
วามภักดีเป็นที่ตั้ง ครานี้ข้าพระองค์จึงขอภักดีรับใช้พระองค์ตลอดไป" พระกวนอิมต้องการพิสูจน์ความมั่นคงของซ่านไฉ่จึงสั่งให้ไปรอที่ยอดเขารอคำพิจารณา ซ่านไฉ่ขึ้นเขาไปรอตามรับสั่ง แต่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อท้องทะเลเบื้องหน้ามีกองเรือโจรสลัดมหาศาลจอดอยู่ริมฝั่งและกำลังยกทัพขึ้นมาบนเกาะแห่งนี้ขุนโจรคนหนึ่งกระชากร่างพระกวนอิมออกมาจากป่าไผ่สีม่วงได้ พระองค์รีบสลัดแขนจนหลุดแล้วปีนขึ้นมายังหน้าผา โจรสลัดตามขึ้นมาเป็นพรวน พระกวนอิมถูกอาวุธบาดเจ็บพลัดตกลงเหวไป ซ่านไฉ่คว้าร่างของพระองค์ไม่ได้ จึงตัดสินใจกระโดดลงไปหมายจะขอตายตาม และแล้วซ่านไฉ่ก็ฟื้นขึ้น เบื้องหน้าไม่มีโจรสลัด ไม่มีความตาย คงมีแต่แววตาเปี่ยมกรุณาของพระโพธิสัตว์กวนอิมทอดมายังเขา แล้วกล่าวว่า "นี่คือข้อพิสูจน์ความภักดีของเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย ร่างเก่าของเจ้าเป็นธุลีอยู่ในเหวนั้นแล้ว ขณะนี้เจ้ามีร่างอันเกิดใหม่อันเป็นอากาศธาตุ สามารถจำแลงกายล่องลอยในอากาศไปถึงแดนแห่งพรหมโลกได้ เป็นการตอบแทนที่เจ้าพลีชีพบูชาอย่างภักดี" จากนั้นเป็นต้นมาย่งเหลียนและซ่านไฉ่จึงเป็นสาวกเบื้องซ้ายขวาคอยรับใช้พระโพธิสัตว์กวนอิมเรื่อยมาจนกระทั่งวันหนึ่ง พระกวนอิมทรงทอดพระเนตรไปยังอาณาจักรซิงหลิง ก็พบว่าบัดนี้พระเจ้าเมี่ยวจวงทรงทุกข์ทรมานจากโรคมะเร็งร้าย ทั่วพระวรกายเต็มไปด้วยแผลพุพอง น่ากลัว ทั้งนี้เป็นเพราะผลแห่งกรรมที่ทรงทำไว้ พระกวนอิมทรงทราบดีว่าหากพระบิดาสิ้นพระชนม์ไปในยามนี้ ย่อมต้องตกนรกภูมิสู่ขุมสุดท้ายหนทางเดียวที่จะช่วยเหลือได้คือใช้แขนและดวงตาแห่งพระโพธิสัตว์ทำเป็นยารักษา ดำริแล้วก็ทรงมอบหมายให้ภิกษุซ่านไฉ่ไปยังอาณาจักรซิงหลิงและบอกวิธีรักษาแก่พระเจ้าเมี่ยงจวง เมื่อหายแล้วจงเกลี้ยกล่อมให้สละราชสมบัติ เดินทางมาที่เกาะโปตละโลกาแห่งนี้ภิกษุซ่านไฉ่หายตัวมาปรากฏกายขึ้นที่อาณาจักรซิงหลิง ซึ่งขณะนั้นกำลังมีทหารประกาศป่าวร้องว่า"ขณะนี้พระมหาจักรพรรดิทรงประชวรจากโรคประหลาด ถ้าใครสามารถรักษาพระองค์จนหายจะได้รับพระราชบัลลังก์เป็นการตอบแทน" ซ่านไฉ่เห็นเป็นโอกาสเหมาะจึงออกมาหน้าฝูงชนรับอาสารักษาอาการของพระเจ้าเมี่ยงจวงทันที เมื่อภิกษุซ่
านไฉ่มาถึงห้องบรรทมก็พบว่ามีหมอหลวงหลายคนยืนล้อมรอบเตียงอยู่พระธิดาสองพระองค์ยืนเฝ้าอยู่ห่างๆอย่างเกรงกลัวโรคร้ายที่มุมห้องโฮเฟงและเจาไควราชบุตรเขยยืนกระซิบกระซาบส่งสายตาดูถูกมายังภิกษุซ่านไฉ่ พระเจ้าเมี่ยงจวงนั้นนอนไร้เรี่ยวแรงอยู่บนพระที่ ทรงมีแผลหนองทั่วพระวรกายครั้นทอดพระเนตรเห็นภิกษุแปลกหน้าจึงตรัสด้วยเสียงอันแหบแห้งว่า"ท่านนักบวชท่านมารักษาเราหรือมาเพื่อเยาะเย้ยเราผู้เคยเกลียดชังศาสนาของท่าน" ซ่านไฉ่ทูลว่า"ความโกรธหรือพยาบาทจะถูกแทนที่ด้วยความเมตตาเสมอมหาบพิตรอาตมาเดินทางมาเพื่อบอกว่าอาตมารู้วิธีลับในการรักษาอาการป่วยของพระองค์" พระเจ้าเมี่ยงจวงผุดลุกขึ้นนั่งอย่างมีหวังขึ้นมาทันที ทุกคนในห้องเงียบกริบรอฟังคำของภิกษุหนุ่มอย่างจดจ่อ พระเจ้าเมี่ยวจวงตรัสว่า"ท่านจงว่ามาโดยเร็วเถิด"ซ่านไฉ่เอ่ยขึ้นว่า "การรักษานั้นไม่ยากอะไรเพียงแต่ตัวยานั้นยากที่จะเสาะหาได้ เพราะต้องใช้น้ำมันที่ทำด้วยแขนและดวงตาของผู้ปราศจากความโกรธเท่านั้น"พระเจ้าเมี่ยงจวงไม่เชื่อว่าจะมีบุคคลเช่นนั้นอยู่ในโลกจนกระทั่งซ่านไฉ่ทูลว่า"ท่านผิดแล้ว มหาบพิตร ไกลออกไปทางทะเลใต้มีเกาะชื่อโปตละโลกา เป็นที่สถิตของพระโพธิสัตว์องค์หนึ่งซึ่งยอมสละอวัยวะอินทรีย์ให้แก่ผู้ใดก็ได้ที่ต้องการ"พระเจ้าเมี่ยวจวงฟังดังนั้นก็รีบสั่งการให้แม่ทัพเจาเจนและองครักษ์หลีฉินเดินทางไปยังเกาะโปตละโลกาทันที จากนั้นจึงรีบสั่งให้จัดการรับรองซ่านไฉ่ภิกษุอย่างดีภายในพระราชฐานชั้นในโฮเฟงและเจาไควกระซิบกระซาบอย่างมีเลศนัย แล้วพากันเดินออกมาจากห้องพระบรรทมทั้งสองมาปรึกษากันภายในเทวสถานเทพแห่งสงครามอันลับตาคนโฮเฟงกล่าวว่า"น้องรองหากเป็นดังที่ภิกษุว่ามีผู้ยอมสละแขนและดวงตาให้แก่ผู้อื่นจริงๆ แล้วแผนการของเรามิล้มเหลวหมดหรือ" เจาไควจึงว่า"เรื่องพระโพธิสัตว์อะไรนั่นอาจเป็นพระธิดาสามเมี่ยวซ่านก็เป็นได้และถ้าเป็นนางจริงนางก็ต้องยอมสละอินทรีย์เพื่อรักษาพ่อตัวเองอยู่แล้วดังนั้น หากเรารอให้เสด็จพ่อตายตามธรรมชาติก็ป่วยการเปล่าเราควรกำจัดเสี้ยนหนามเสียตั้งแต่ตอนนี้ทั้งเสด็จพ่อทั้งภิกษุบ้าๆ นั่น"แผนการของสองราชบุตรเขยมีอยู่ว่าจะให้โฮ่หลีคนสนิทของเจาไควนำยาผสมพิษร้ายขึ้นไปถวายโดยบอกว่าเป็นยาที่ภิกษุซ่านไฉ่ผสมให้มาเสวย ระหว่างนี้คนสนิทของโฮเฟงชื่อซูต้า จะลอบเข้าไปฆ่าซ่านไฉ่หากแผ่นนี้ลุล่วงด้วยดี โฮเฟงและเจาไควจะได้เป็นจักรพรรดิ์และผู้กุมอำนาจทางการทหาร แล้วโฮหลีและซูต้าจะได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองเป็นการตอบแทน คนชั่วทั้งสี่ปฏิญาณตนร่วมกันต่อหน้าเทพแห่งสงครามในเทวสถานแห่งนั้นเอง โดยทั้งสี่หารู้ไม่ว่าอุบายของพวกตนได้ถูกเทพอารักษ์ล่วงรู้จนหมดสิ้นครั้นตกค่ำโฮ่หลีนำถ้วยยามาถวายพระเจ้าเมี่ยวจวง โดยบอกว่าภิกษุซ่านไฉ่ให้นำมาถวาย เทพอารักษ์หน้าตาดุร้ายก็ปรากฏตัวขึ้นคว้าถ้วยยานั้นขว้างแตกกระจาย ยาพิษกัดกร่อนพื้นจนควันขึ้น เทพอารักษ์บอกหตุร้ายแก่พระเจ้าเมี่ยวจวงแล้วหายตัวไป พระองค์รับสั่งให้ทหารจับกุมตัวโฮ่หลีไว้ขณะเดียวกันซูต้าซึ่งแอบเข้าไปในห้องพักของซ่านไฉ่ เห็นเงาตะคุ่มนั่งอยู่บนเตียงก็คิดว่าเป็นซ่านไฉ่ จึงจ้วงแทงไม่ยั้ง แต่ปรากฏว่าเงานั้นเป็นเพียงผ้ากาสาวพัสตร์ และผ้านั้นได้พุ่งเข้ามัดตัวซูต้าไว้แน่นจนขยับไม่ได้ ซูต้าร้องลั่นด้วยความกลัวตาย "ว๊าก ! พระผี กลัวแล้ว ! ใครก็ได้ช่วยด้วย" ทหารยามพุ่งเข้ามาจับตัวซูต้าพร้อมอาวุธได้ทันท่วงทีเช้าวันรุ่งขึ้น โฮเฟงและเจาไค
วได้ถูกจับกุมตัวถึงตำหนักแต่เช้าตรู่ ทั้งสองได้ถูกมัดมือไขว้หลังลากมาคุกเข่าหน้าพระพักตร์ ภายในห้องบรรทมมีเหล่าขุนนางเข้าเฝ้ารายล้อมอยู่ พระเจ้าเมี่ยวจวงตรัสขึ้นว่า "ท่านทั้งหลายคงคิดว่าในบรรดาจักรพรรดิทั้งหลาย เราคือผู้โชคร้ายที่สุดใช่ไหม ทั้งเรื่องเทพเจ้าชังเราจึงประทานโรคร้ายมาให้ ห้องบรรทมของเราก็มีผู้นำยามรณะมาให้ดื่ม แม้แต่ภิกษุผู้นำวิธีรักษามาบอกเราก็ถูกปองร้ายไปด้วย"เจาไควรีบทูลว่า"ข้าแต่พระองค์ทรงเข้าพระทัยผิดแล้ว พวกหม่อมฉันเป็นถึงราชบุตรเขยมีทรัพย์สมบัติมากมายแล้วเหตุใดจึงต้องปองร้ายพระองค์ด้วยนี่ต้องเป็นความคิดต่ำทรามของภิกษุบ้านั่นแน่ๆ"ขาดคำทหารก็นำตัวซูต้าและโฮ่หลีเข้ามาพร้อมเสียงวิงวอนว่า"ทรงพระกรุณาด้วย ไว้ชีวิตพวกหม่อมฉันเถิด หม่อมฉันจะสารภาพทุกเรื่อง" โฮเฟงและเจาไควเห็นพยานทั้งสองปากโป้งก็หน้าซีดเหงื่อแตกเพราะเห็นลางมรณะมาใกล้แค่เอื้อมพระเจ้าเมี่ยวจวงตรัสว่า"ท่านทั้งหลายจงดูไว้ ข้ายกพวกมันไว้ในตำแหน่งสูงสุด แต่พวกมันกลับคิดคดทรยศข้าได้ ทหาร ! จับไอ้ผู้บงการใหญ่ไปประหารชีวิตเสียทั้งคู่ ส่วนลูกน้องมันให้จองจำไว้ในคุกมืดลูกสาวของข้าเอาแต่รักสนุกไปวันๆ ไม่รู้ว่าเห็นชอบกับแผนชั่วของสามีหรือเปล่าสั่งการลงไปให้ถอดยศจากเจ้าหญิงเป็นสามัญชน แล้วขังไว้ในตึกเย็นไม่ต้องให้เสพสุขเช่นเดิมอีก"รับสั่งจบก็ทรุดองค์ลงกุมพระอุระอย่างรวดร้าวได้แต่ทรงรำพึงว่า"เมี่ยวซ่านลูกรักไม่มีใครทุกข์ใจยิ่งกว่าพ่ออีกแล้วในตอนนี้ กรรมสนองให้พ่อทนทุกข์ดั่งอยู่ในกองไฟเป็นเพราะสงครามนองเลือดที่พ่อก่อไว้ใช่หรือไม่ อีกไม่นานพ่อคงได้รับทุกข์ในนรกจริงๆ" ทุกคนในที่นั้นมององค์จักรพรรดิด้วยแววตาโศกสลดอย่างที่สุดขณะนั้นเองเจาเจนและหลีฉินได้เดินทางกลับมาจากเกาะศักดิ์สิทธิ์พอดี สิ่งที่ทั้งสองนำมาด้วยนั้นคือ ดวงตามนุษย์และมืออีกคู่หนึ่ง ทำให้พระเจ้าเมี่ยวจวงทรงมีความหวังว่าจะหายจากโรคร้ายรีบรับสั่งให้ซ่านไฉ่ปรุงยารักษาพระองค์ทันที
า"ขอผู้อาวุโสโปรดช่วยชี้ทางหลุดพ้นจากกิเลสเถิดเพราะแต่เดิมมีท่านนักพรตนามโล้วนาปู้เจี้ยนกล่าวว่าต้องมาขอพรต่อดอกบัวหิมะในดินแดนแห่งนี้จึงจะพบผลสำเร็จที่แท้จริง"ผู้เฒ่าคิ้วยาวจึงว่า"เขาเล่นทิ้งปริศนาไว้พวกเจ้าจึงต้องดั้นด้นมาจนถึงเขาลูกนี้ เราจะแจ้งให้รู้ก็ได้ว่า ปางก่อนเจ้าเป็นพระผู้เมตตามุ่งมั่นช่วยชาวโลกให้พ้นทุกข์ กระทั้งจุติในอาณาจักรซิงหลิงก็ยังไม่ทิ้งความตั้งใจเดิม ทั้งยังสร้างบารมีเต็มเปี่ยมไม่ช้านี้เจ้าจะบรรลุธรรม ส่วนดอกบัวหิมะนั้นมีคนนำไปยังเกาะโปตละโลกาเพื่อสร้างแดนอันสงบสุขสำหรับเจ้า ซึ่งเจ้าจะได้สัมผัสในอีกไม่นานนี้ ส่วนศิษย์ผู้ติดตามทั้งสอง บารมียังไม่ถึงขั้นต้องบำเพ็ญธรรมอีกระยะหนึ่งก็จะบรรลุเช่นกัน"เทพไท้ไป๋กล่าวต่อไปว่า "หลังจากนี้เจ้าจงเข้าใจหลักธรรมด้วยตนเองเพราะเราเพียงช่วยสะท้อนให้เจ้าเข้าใจหนทางเท่านั้น" ครั้นแล้วเทพไท้ไป๋จึงหยิบแจกันหยกขาวยื่นให้เมี่ยวซ่านไต้ซือพลางว่าหากพบว่าในแจกันนี้มีน้ำขังและมีกิ่งหลิวโผล่ขึ้นมา แสดงว่าวันนั้นคือวันที่เจ้าจะบรรลุธรรม”ไต้ซือเมี่ยวซ่านรับแจกันมาแล้วจึงคารวะอำลาเทพไท้ไป๋หนทางกลับในคราวนี้มิได้ลำบากเลยผิดกับขามาลิบลับ ทั้งสามเพียงแต่มุ่งหน้าขึ้นเหนือไม่หลงทางไม่พบอุปสรรค เมี่ยวซ่านไต้ซือกล่าวว่า "เพราะบัดนี้เราสงบแล้วทั้งกาย ใจ ประกอบกับความกระจ่างแจ้งแห่งธรรมว่า ธรรมอันวิเศษสามารถช่วยให้หลุดพ้นจากวัฏสงสารสู่นิพพานได้"ในที่สุดคณะเดินทางก็กลับมาถึงเชิงเขาเยี้ยม้อซานในอาณาจักรซิงหลิง บรรดาชาวบ้านร้านตลาดต่างเปล่งเสียงไชโยดังกระหึ่ม เหล่าภิกษุณีตีระฆัง และตั้งขบวนรับอยู่ที่เชิงเขา ต่างเข้ามาห้อมล้อมต้อนรับอย่างยินดี เมื่อสู่ลานประชุมทุกคนซักถามถึงการเดินทางจากเมี่ยวซ่านไต้ซือต่างฟังเรื่องราวทุกเหตุการณ์อย่างตื่นเต้น อุทานอมิตตาพุทธอยู่ไม่ขาดปาก บ้างก็กล่าวว่า พุทธบารมีคุ้มครองขบวนนักเดินทางให้ปลอยภัย 
น้ำด้วยแก่นจันทร์หอม เปลี่ยนผ้ากาสาวพัสตร์ พร้อมสำหรับการนั่งสมาธิมรณภาพปลงสังขาร เมื่อเข้ามายังห้องปฏิบัติธรรมก็พบเหล่าภิกษุณีลูกวัดเคาะกะโหลกไม้สวดมนต์อยู่ก่อน ไต้ซือเมี่ยวซ่านเข้าประจำที่เริ่มนั่งวิปัสสนาตั้งแต่ปฐมฌานสู่วิมุตติฌาน เวลานั้นชาวบ้านที่อาศัยอยู่แถบนั้นต่างรับรู้ข่าวไต้ซือจะสำเร็จเป็นพุทธะ ต่างมานมัสการรอดูความสำเร็จของไต้ซือที่พวกตนเคารพเป็นจำนวนมาก หนึ่งในนี้มีเจ้าเซิ่นอิงจอมซนรวมอยู่ด้วย เด็กน้อยแปลกใจมากเบียดแทรกเข้าไปยืนดูอย่างถนัดตา ในใจก็รู้สึกขบขันไต้ซือที่ทำท่าเหมือนเคลิ้มหลับ เพราะบทสวดมนต์ยืดยาว จึงคิดจะแกล้งให้ไต้ซือโกรธจนตบะแตก เหมือนที่เคยแกล้งผู้ใหญ่คนอื่นๆ สำเร็จมาแล้วคิดแล้วเซิ่นอิงก็แทรกมายืนตรงหน้าไต้ซือพอดี ร้องตะโกนใส่หน้าเสียงดังแล้วกระโดดขึ้นขี่คอ คว้าไม้เคาะสวดมนต์ฟาดลงไปกลางศีรษะไต้ซือดังเปรี้ยง ! คนรอบข้างต่างตกใจหน้าซีด แต่ไม่อาจมีใครขัดขวางเหตุการณ์อันรวดเร็วนี้ได้ เสียงอุทานร้องตกใจดังขึ้นพร้อมๆ กัน ฉับพลันได้มีสายสีแดงคล้ายเลือดพุ่งขึ้นจากศีรษะของไต้ซือ ทุกคนคิดว่าไต้ซือหัวแตกเสียแล้ว ทว่าแสงสีแดงนั้นเปล่งรัศมีลอยสูงขึ้นๆ และรวมตัวเป็นรูปธรรมของไต้ซือเหนือร่างกายเนื้อเบื้องล่าง ไต้ซือเมี่ยวซ่านนุ่งผ้ากาสาวพัสตร์ เท้าเปลือยเปล่า มือถือแจกันที่มีกิ่งหลิวโผล่มา ทุกคนต่างเปล่งเสียงสาธุในความอัศจรรย์ครั้งนี้ทั้งนี้เป็นเพราะความซุกซนของเซิ่นอิงเป็นเหตุแท้ๆ เนื่องด้วยจิตวิญญาณของไต้ซือบรรลุธรรมนานแล้ว แต่ไม่สามารถละสังขารเดิมได้ เพราะควันธูปและฝูงชนปะปนมากมาย กระทั่งมีสิ่งภายนอกมากระทบ นั่นคือไม้ของเซิ่นอิงทำให้ทวารเปิดออกในทันที จิตจึงละสังขารได้ เหตุการณ์ดังกล่าวอาจเป็นความบังเอิญแต่ก็มีเหตุผลในตัวของมัน เนื่องมาจากเซิ่นอิงนั้นจริงๆ แล้วเป็นประทีปแห่งกุศลทางทิศใต้ มาจุติเป็นผู้มีบุญและเชาวน์ปัญญาดีเลิศ และครั้งนั้นเซิ่นอิงก็รู้สึกสว่างไสวในธรรมภายในเวลาอันสั้น สำนึกตนและเคร่งอยู่ในศีลธรรมมากกว่าใครในบัดดล
รรจ์เห็นดังนั้นแล้วก็ฮึกเหิม ระดมอาวุธใส่เสือตัวแรกจนร้องคำรามก้องป่านกกาบินแตกตื่นขึ้นฟ้า เป็นนาทีเดียวกับที่เสือชะตาขาดนั้นหมดลมเสียงร้องคำรามของเสือปลุกให้สองพยัคฆ์อีกด้านหนึ่งของป่าตื่นขึ้นและรู้โดยสัญชาตญาณว่าเพื่อนร่วมฝูงของมันกำลังได้รับเคราะห์ มันจึงวิ่งทะยานออกจากถ้ำมุ่งไปยังทิศทางต้นเสียงโดยเร็ว ชั่วครู่กลิ่นสาบเสือได้โชยมาปะทะจมูกของนายพรานผู้ชำนาญการ"ระวังให้ดีพวกมันกำลังตรงมาทางนี้มีมากกว่าหนึ่งตัวเสียด้วย"ทุกคนจึงกระชับอาวุธในมือนั้นและรอนาทีตัดสินชะตาระหว่างมนุษย์และพยัคฆ์ร้าย ทันใดนั้นเสือตัวที่สามกระโจนมาทางเหล่าภิกษุณีอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกับงวงอันทรงพลังก็ได้คว้าร่างของสัตว์ร้ายฟาดลงกับโขดหินจบชีวิตเจ้าแห่งขุนเขาเทียนหม่าเผิงไปอีกตัวเสือตัวที่สี่นั้นเห็นเพื่อนของมันนอนนิ่งไปถึงสามตัวก็คำรามก้อง พุ่งเข้าตะปบที่ขาหลังของเจ้าช้างเผือกจนเซ กลุ่มชายฉกรรจ์กรูกันเข้ามาช่วยช้างรับมือกับเสือบ้าคลั่ง ต่างถูกลูกหลงจากเขี้ยวเล็บบาดเจ็บกันไม่น้อย แต่ในที่สุดมันก็ต้องพบจุดจบเช่นเดียวกับพยัคฆ์กระหายเลือดสามตัวก่อน ช้างเผือกชูงวงพาร่างไต้ซือและผู้ติดตามขึ้นหลังอีกครั้งเพื่อเดินทางต่อไป ส่วนผู้คุ้มครองบางคนที่ได้รับบาดเจ็บนั้นขอแยกกลับไปรักษาตัวที่หมู่บ้าน เหลือแต่นายพรานและชายฉกรรจ์จำนวนหนึ่งอาสาไปส่งไต้ซือจนพ้นแดนพยัคฆ์ร้ายที่คงเหลือแต่ชื่อจนกระทั่งสุดเขตแดน บัดนี้เหลือแต่เมี่ยวซ่านไต้ซือและสองภิกษุณีบนหลังช้าง เดินทางมุ่งหน้าสู่ทิศตะวันออก ผ่านป่าเขาที่มีทิวทัศน์แปลกตา ผ่านหมู่บ้าน ชุมชน และเมืองใหญ่ๆซึ่งมีผู้คนต้อนรับคณะไต้ซือเป็นอย่างดีด้วยอาหารเจและที่พำนักสะอาดเงียบสงบ หากวัดจากจุดเริ่มต้นผนวกกับนับระยะการเดินทางของไต้ซือรวมทั้งหมดแล้วถือว่ามากกว่าพันลี้เลยทีเดียว และบัดนี้ยอดเขาละลานตาแห่งเทือกเขาซีมี่ซานก็ได้ปรากฏอยู่ต่อหน้าของผู้แสวงหาทั้งสามแล้วกำลังใจ ความเข้มแข็งและความหวังที่ใกล้ริบหรี่ก็ได้บังเกิดขึ้นอีกครั้งนักบวชทุกคนได้พากันเดิน เดิน และเดิน จนถึงจุดหมายยังตีนเขาซีมี่ซานอันตระหง่านเสียดฟ้าดังยากจะไขว่คว้า แต่นั่นก็ไม่สามารถทำลายความบากบั่นในจิตใจของสามนักบวชลงได้ทั้งสามหารือกันว่าดอกบัวหิมะต้องอยู่บนยอดใดยอดหนึ่งในบรรดายอดเขาทั้งเจ็ดสิบสองลูกนี้ และต้องสุ่มเฉพาะยอดเขาที่สูงๆเท่านั้น แม้จะต้องค้นจนทั่วทุกเขาก็ต้องทำ ขณะค้นหาก็ต้องสวดภาวนาขออำนาจบารมีแห่งพระธรรมบันดาลให้บัวหิมะปรากฏขึ้นอยู่ตลอดเวลา ทั้งสามเริ่มต้นที่ภูเขาลูกหนึ่งตั้งอยู่กลางเทือกเขาซีมี่ซาน พิจารณาดูแล้วนับว่าเขาลูกนี้มีขนาดสูงจนมองไม่เห็นยอด ทางขึ้นก็ราบเรียบดูไร้ซึ่งอุปสรรค ทั้งสามจึงขึ้นสู่เขาเบื้องหน้าทันทีแต่ทว่าช้างเผือกพาหนะคู่ใจเกิดหยุดปีนเสียดื้อๆ ไม่ว่าจะกระตุ้นอย่างไรเจ้าช้างก็ไม่ยอมก้าวขาแม้เพียงน้อย ซึ่งเป็นอาการที่น่าประหลาดยิ่งเพราะก่อนหน้านี้ช้างเผือกไม่เคยดื้อดึงฝ่าฝืนคำสั่งของไต้ซือเลย แม้ย่งเหลียนและพระน้านางจะให้อาหารหรือปลอบโยนอย่างไรเจ้าช้างก็ยังไม่ขยับนานเกือบชั่วยาม อาการที่บ่งบอกมีเพียงเสียงถอนใจและครางในลำคอดังจะบอกอะไรบางอย่างแต่บุคคลจากรั้ววังทั้งสามไม่อาจรู้ได้เลยว่า อาการเหล่านั้นบังเกิดเฉพาะในสัญชาตญาณของสัตว์ป่าเท่านั้นที่รู้ถึงภัยจากสัตว์ป่าด้วยกันเอง กลิ่นสาบสางที่โชยมาแตะจมูกเจ้าช้างเตือ
นว่าภัยครั้งนี้จะหนักหนาสาหัสยิ่งกว่าครั้งใดที่ได้พบมาไต้ซือเมี่ยวซ่านค่อยๆปลอบประโลมอย่างอ่อนหวาน อธิบายให้เห็นว่าสิ่งที่พวกเราทำกำลังจะสำเร็จอยู่แค่เอื้อมแล้วจะมาพังทลายเสียอย่างนี้ย่อมน่าเสียดาย ชี้แจงเช่นนี้หลายครั้ง เจ้าช้างก็ส่ายหัวซึ่งคล้ายกับจะบอกว่ามันไม่ได้เกียจคร้านหรืออยากฝ่าฝืนคำสั่งแต่มันพูดออกมาไม่ได้เท่านั้นในที่สุดความพยายามของไต้ซือก็เป็นผล ช้างเผือกยอมก้าวเดินต่อไปแม้จะเชื่องช้าเต็มทีห้าสิบลี้ผ่านไปภิกษุณีทั้งสามก็ได้กลิ่นสาบสางฉุนกึกเข้าจมูกย่งเหลียนทนไม่ไหวต้องบ่นออกมา ไต้ซือเมี่ยวซ่านกล่าวให้วางเฉยในทวารทั้ง ๖ เพราะนักบวชผู้สละโลกจักต้องสงบ สำรวม ทันใดนั้น กลิ่นสาบก็รุนแรงขึ้นสะกดช้างเผือกให้หยุดจังงังดังต้องมนต์ภิกษุณีทั้งสามลงจากหลังช้างอย่างแปลกใจ พร้อมกันนั้นป่าไม้รอบด้านก็สะเทือนด้วยแรงมหาศาลของสิ่งหนึ่งที่เคลื่อนตัวอยู่ในแนวป่า ลมพัดกลิ่นเหม็นอย่างร้ายกาจและฝุ่งผงคลุ้งจนแทบลืมตาไม่ได้ แล้วเงาของสัตว์ร้ายขนาดมหึมาก็พาดผ่าน แสดงความใหญ่โตโอฬารของมันให้คณะเดินทางของไต้ซือได้เห็นเต็มตาและตกใจสุดขีด ภาพที่เห็นนั้นคือพญางูยักษ์ อสูรแห่งป่าลึกดวงตาของมันจ้องเขม็งยังเจ้าช้างเผือก อ้าปากขู่อวดเขี้ยวพิษขาววับทั้งคู่ ขนาดของปากมันไม่ผิดอะไรกับปากถ้ำแห่งมรณะ ลิ้นสองแฉกยาวใหญ่เท่าดาบเพชฌฆาต เกล็ดเป็นลายเล็กๆทั่วตัวน่าขยะแขยงยิ่งนัก ขนาดลำตัวใหญ่เกือบเท่าต้นไม้อายุร้อยปี ส่วนความยาวนั้นไม่รู้ว่าเท่าไหร่เพราะมันโผล่มาเฉพาะช่วงบนถึงกลางลำตัว ส่วนปลายของมันซ่อนอยู่หลังแนวป่าไต้ซือรวบรวมสติร้องเตือนให้ทุกคนวิ่งหนี ทั้งสามต่างพากันวิ่งหนีเข้าไปในชายป่าด้านข้าง ส่วนเจ้าช้างนั้นเกร็งจนก้าวขาไม่ออกยืนโงนเงนและล้มลงพญางูยักษ์จึงอ้าปากฝังเขี้ยวลงบนร่างเจ้าช้างผู้น่าสงสารจนถึงแก่ความตายแล้วจึงอ้าปากกางขากรรไกรขยอกร่างเจ้าช้างกลืนลงท้อง ก่อนพาร่างมโหฬารเลื้อยหายไปหลังมื้ออาหารอันโอชะไต้ซือพระน้านางและย่งเหลียนสัมผัสมรณกรรมของเจ้าช้างเต็มสองตาต่างนิ่งงันพูดอะไรไม่ออกด้วยรู้สึกว่าสูญเสียมิตรแท้ในยามยากไปโดยไร้หนทางช่วยเหลือทั้งหมดจึงร่วมกันสวดมนต์อุทิศส่วนกุศลให้แก่ช้างเผือกผู้ซื่อสัตย์ขอให้เจ้าช้างไปสู่สุคติด้วยความโศกเศร้า
ดเมื่อผ่านไปได้ราวสิบแปดลี้จะพบป้อมไซซือ อันใช้เป็นที่พักแรมได้" คณะไต้ซือฟังจนเข้าใจแล้วจึงกล่าวอำลาชาวบ้านออกเดินทางต่อไป เส้นทางขณะนี้มีเพียงพื้นทรายอันร้อนระอุ ม่มีร่มเงาของพันธุ์ไม้ใดๆ หรือแม้แต่น้ำสักหยดยังยากจะพบ แต่ว่าสามนักบวชยังคงย่ำเท้าต่อไปอย่างไม่หวั่นเกรง จนกระทั่งถึงเขาลูกหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางทัศนียภาพงดงาม เขียวขจี ทั้งสามจึงเดินเข้าไปดั่งต้องมนต์สะกดจนลืมคำเตือนของท่านหลิวหมดสิ้นเมี่ยวซ่านไต้ซือกล่าวอุทานออกมาว่า"ดีจริงๆ ตั้งแต่เดินทางมายังไม่เคยเจอที่ใดงดงามเท่านี้เลยเหมือนเป็นฝีมือของทวยเทพเช่นนี้" ย่งเหลียนได้ฟังจึงฉุกคิดได้กล่าวว่า"ไต้ซือ ! ท่านกำลังถูกครอบงำหลงใหลสถานที่แห่งนี้ เหมือนท่านลืมที่ท่านหลิวสั่งไว้แล้วหรือว่าระหว่างใช้เส้นทางนี้ห้ามหยุดชมและส่งเสียงดัง เราควรจะเดินทางต่อไปโดยเร็วนะเจ้าข้า"เมี่ยวซ่านไต้ซือจึงระลึกได้รีบเดินทางต่อไปทันที แต่ทว่าสายไปเสียแล้วเมื่อบัดนี้มีเสียงกลุ่มคนพูดกันดังมาจากชายป่าและตามมาด้วยเสียงลากของหนักๆ คล้ายขื่อคานสำหรับลงโทษนักโทษประหาร คณะของไต้ซือหันไปมองแล้วก็ต้องตกใจอย่างสุดขีด เมื่อพบว่าด้านหลังนั้นเต็มไปด้วยขบวนฝูงอมนุษย์อันน่าสะพรึงกลัวนาทีนั้นควรอย่างยิ่งที่จะวิ่งหนีแต่เท้าของทั้งสามต่างก็ก้าวไม่ออกแม้แต่ก้าวเดียว ขบวนของอสูรร้ายใกล้เข้ามาทุกที ย่งเหลียนได้สติก่อนเพื่อน ฉุดมือไต้ซือและพระน้านางออกวิ่งหนีสุดชีวิต เมี่ยวซ่านไต้ซือวิ่งได้ไม่เท่าไหร่ก็สะดุดล้ม อสูรตนหนึ่งวิ่งตามมาตะครุบตัวไต้ซือไว้ได้ย่งเหลียนวิ่งต่อไปโดยไม่รู้ว่าจะทำประการใดต่อไป เมื่อมาไกลพอควรแล้วจึงหยุดพักก็พบว่าพระน้านางก็หายตัวไปด้วยเช่นกัน"นี่เราจะทำอย่างไรดี พวกผีป่าจับตัวไต้ซือได้พระน้านางก็ไม่รู้พลัดหลงไปที่ไหน" พลันได้มีเสียงร้องเรียกมาจากด้านหลัง"ย่งเหลียนรอฉันก่อน" ย่งเหลียนเหลียวกลับไปด้วยความยินดี "พระน้านางท่านรอดพ้นภัยมาได้อย่างไรกัน"พระน้านางจึงว่า"เมื่อผีป่าพวกนั้นจับตัวไต้ซือได้แล้วก็พากันดีใจไม่ตามล่าฉันอีก...ย่งเหลียนเราต้องช่วยกันคิดหาวิธีช่วยเหลือไต้ซือจากเจ้าผีป่าพวกนั้นนะ"ทั้งสองจึงปรึกษากันว่าจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากป้อมไซซือ คิดแล้วจึงพากันเร่งฝีเท้ามุ่งหน้าสู่ป้อมไซซือเมื่อเข้าสู่ป้อมได้แล้วได้มีเหล่าคนงานซึ่งกำลังหาบน้ำและดินโคลนสร้างกำแพงป้อมอยู่ต่างเข้ามาสอบถามความเป็นมาของเหล่านักบวชแปลกถิ่น เมื่อฟังว่าเพิ่งรอดจากเหตุการณ์ที่ถูกมนุษย์ขนจับตัวมาได้ ยิ่งชื่นชมบาร
าสู่พุทธจักรสิ้นเวรจากการเป็นเดรัจฉาน..."ทันใดนั้น ฝูงมนุษย์ขนก็ส่งเสียงโห่ร้องดังมาจากแนวป่า ไต้ซือระงับความตระหนกกล่าวด้วยเสียงอ่อนโยนว่า "ช้างเผือกเอ๋ย... เหล่าอสูรตามมาแล้วช่วยเราที"ช้างเผือกฟังแล้วก็ใช้งวงม้วนจับตรงเอวของเราชูไว้แล้วเริ่มออกเดิน จากเดินเป็นวิ่งรวดเร็วจนไม่น่าเชื่อ แต่เรารู้สึกนุ่มนวลเหมือนนั่งบนก้อนเมฆ เจ้าช้างวิ่งมาตลอดสามสิบลี้ จึงค่อยๆเดินอีกพักหนึ่ง เมื่อพ้นเขตเขาจินหลุนแล้วจึงวางเราลงกับพื้น เมื่อปัดฝุ่นตามเนื้อตัวออกหมดแล้วเราจึงกล่าวขอบคุณเจ้าช้างและสัญญาว่าจะมาโปรดให้พ้นทุกข์อย่างแน่นอน แต่เจ้าช้างก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับเข้าป่า กลับหมอบคู้อยู่ข้างๆเราแม้ว่าเราจะเดินไปทางไหน ช้างก็ติดตามเราไปทุกทิศเมื่อเราถามว่า ถ้าต้องการไปยังเขาซีมี่ซานด้วยจงผงกหัวสามครั้ง ช้างก็ผงกหัวครบสามครั้งจริง ๆ ทั้งยังชูงวงรัดเราขึ้นไปนั่งบนหลังและออกเดินทางมายังป้อมไซซือดังที่พวกท่านเห็นอยู่ขณะนี้..." 
มีจนต่างเดินทางมาเยือนวัดจินกวงหมิงกันอย่างคึกคัก เชิงเขาเยี้ยม้อซานจึงเต็มไปด้วยชีวิตชีวาและชื่นบานกับความเจริญที่แผ่มาถึงครั้นพอถึงฤดูหนาวอันทารุณ ลมจากทิศเหนือพัดพาความหนาวเหน็บจนปวดกระดูก ซึ่งเป็นที่น่าเวทนาสำหรับคนยากจนไร้เสื้อผ้าหนา ๆ มาป้องกันความหนาวเย็น ไต้ซือเมี่ยวซ่านนั้นรับรู้ความทุกข์ทรมานข้อนี้ดี ทรงห่วงใย และสงสารชาวบ้านผู้ยากไร้เหล่านี้ จึงให้คนไปซื้อผ้าสำลีจำนวนมากและมาตัดแบ่งเป็นหลายขนาด แจกจ่ายให้ภิกษุณีรูปอื่นๆ ช่วยกันตัดเย็บ ทุกคนร่วมมือกันอย่างขันแข็งตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ไม่กี่วันต่อมาก็ได้เสื้อหนาวผ้าสำลีจำนวนมากไว้แจกจ่ายแก่ผู้ยากไร้ เมื่อถึงคราวบรรยายธรรมไต้ซือเมี่ยวซ่านได้จัดหม้อข้าวต้มขนาดใหญ่ไว้แจกแก่ผู้เดินทางมาด้วยความหิวโหย แม้ข้าวต้มเปล่าๆ ไร้กับข้าวเคียงก็ยังอิ่มหนำนอกจากนี้ยังได้รับเสื้อผ้าสำลีอันอบอุ่นโดยถ้วนหน้ากันในที่สุดคนทั้งอาณาจักรต่างมุ่งหน้ามายังเยี้ยม้อซานเพื่อถวายตัวเป็นศิษย์ไต้ซือเมี่ยวซ่านกันเป็นจำนวนมาก ไต้ซือเมี่ยวซ่านเองก็มิได้ปฏิเสธ จัดหาที่พักให้ทุกคน จนห้องว่างในบริเวณวัดมีผู้อาศัยอยู่เต็มไปหมด แต่ผู้คนก็ยังหลั่งไหลมาฝากตัวอยู่เสมอ ไต้ซือเมี่ยวซ่านคิดว่า"พื้นที่รอบวัดยังมีอยู่มหาศาล เราน่าจะมอบสิ่งที่พวกเขาจะดำรงชีวิตและประกอบอาชีพได้โดยไม่ห่างไกลพระธรรม" แล้วจึงทรงมอบไม้ไผ่ หญ้าคา และเงินทุนเล็กน้อยให้แก่ชาวบ้านเหล่านั้นเพื่อนำไปปลูกกระท่อมพักอาศัยในบริเวณเชิงเขา หาเลี้ยงชีพตามวิถีธรรม ไม่นานนักเชิงเขาเยี้ยม้อซานก็ได้กลายเป็นเมืองขนาดเล็กที่สงบสุข ท่ามกลางความสุขใจของเมี่ยวซ่านไต้ซือ คืนวันเคลื่อนคล้อยไปย่างเข้าสู่ปีที่ ๓ ในอารามจินกวงหมิงยังคงสงบสุขด้วยบารมีธรรมของเมี่ยวซ่านไต้ซือ วันหนึ่งขณะที่ไต้ซือเมี่ยวซ่านนั่งสมาธิบำเพ็ญฌานเฉกเช่นทุกวัน ทันใดนั้น สองเสียงของชายซึ่งไม่คุ้นเคยก็ได้แทรกเข้ามาในจิตว่า จิตอันเป็นเอกได้ผลิดอกบัวแห่งการตรัสรู้แล้วหรือยัง อีกเสียงตอบว่า ผลิออกมาแล้ว ขาดก็แต่พระโพธิสัตว์ เมี่ยวซ่านไต้ซือคิดว่าเหล่ามารมาลองดีจึงสำรวมจิตให้สงบนิ่ง พลันได้เห็นจิตของตนแปรเป็นดอกบัวบริสุทธิ์มีพระโพธิสัตว์นั่งอยู่ เมื่อเพ่งมองก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกปีติสุข เพราะพระโพธิสัตว์นั้นคือ ตัวพระองค์เอง !!ความดีใจทำให้จิตไม่สงบนิ่งพอ ภาพนิมิตนั้นจึงมลายหายไป ไต้ซือเมี่ยวซ่านลืมตาขึ้นความปีติแผ่ซ่าน เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่เห็นตามนิมิตนั้นจะบังเกิดขึ้นในอีกไม่ช้านานวันต่อมา เมี่ยวซ่านไต้ซือได้กล่าวแก่สานุศิษย์ทั้งหลายว่า"หลายปีก่อน เราได้พบพระพุทธเจ้าในนิมิต พระองค์ตรัสว่า หากเราต้องการบรรลุมรรคผลจำเป็นต้องตามหาบัวหิมะบนยอดเขาซีมี่ซาน และเมื่อคืนวาน เราก็บังเกิดนิมิตถึงบัวหิมะอีกครั้ง จึงคิดว่าบัดนี้ถึงเวลาแล้วที่เราจะเดินทางเพื่อแสวงหาบัวนั้นดังพุทธฎีกา พวกท่านที่อยู่ทางนี้จงตั้งใจปฏิบัติธรรมและตั้งอยู่ในความไม่ประมาท" จากนั้นเมี่ยวซ่านไต้ซือได้แต่งตั้งภิกษุณีอาวุโสเป็นผู้รักษาการแทน ส่วนพระน้านางและย่งเหลียนได้ขอติดตามเมี่ยวซ่านไต้ซือไปด้วยจนกว่าจะสัมฤทธิผลตามประสงค์ เมี่ยวซ่านไต้ซือก็มิได้ขัดข้องแต่ประการใด ก่อนออกเดินทางทั้งสามได้จัดเตรียมสัมภาระที่จำเป็นใส่ในถุงผ้า ประกอบด้วยเสื้อผ้า ข้าวเปลือกตากแห้ง รองเท้าฟางหลายคู่ ซึ่งมาจากฝีมือของไต้ซือเมื่อยามถูกลดศักดิ์ให้เป็นคนครัว รวมทั้งบาตรทองสัญลักษณ์ในการประกาศว่าบัดนี้จะทรงออกจาริกแสวงบุญนอกอารามแล้ว ครั้นวันรุ่งขึ้น ภิกษุณีทั้งสามต่างสวดขอพรในพระอุโบสถ แล้วจึงออกเดินทางท่ามกลางภิกษุณีและสานุศิษย์ที่ตามมาส่งอยู่เบื้องหลังด้วยความหวั
งว่า ไต้ซือเมี่ยวซ่านผู้เมตตาจะทรงกลับมาพร้อมความสำเร็จและหวนคืนสู่เขาเยี้ยม้อซานโดยเร็ว คณะของเมี่ยวซ่านไต้ซือเดินทางมุ่งหน้ามาทางทิศตะวันออก จนกระทั่งวันที่ ๗ ก็พบอุปสรรคเป็นเขาสูงตระหง่านขวางกั้นทางอยู่ ทั้งสามจึงเลี่ยงไปใช้ทางเส้นเล็ก ๆ แทนโดยลืมคำนึไปว่าเขาซีมี่ซานนั้นอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือ แต่ภิกษุณีทั้งสามกลับเดินทางลงใต้ไปเสียแล้ว !!เส้นทางต่อจากนั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก ทั้งหน้าผาสูงชัน ทางลาดดิ่งลงก้นเหว ยิ่งเดินก็ยิ่งต้องใช้พละกำลังมากเป็นพิเศษ ตกค่ำทั้งสามจึงเข้าพักใต้ชะง่อนหินเพื่อกำบังน้ำค้างและความหนาวเหน็บ เป็นเช่นนี้ทุกวันทุกคืน และก้าวพ้นจากเขตแดนแห่งหุบเขาเมื่อล่วงเข้าสู่วันที่ ๕๗ ของการเดินทางโชคชะตายังพอเข้าข้างคณะของไต้ซืออยู่บ้างเมื่อได้พบกับหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งที่มีผู้คนต้อนรับขับสู้เหล่านักบวชเป็นอย่างดี ทั้งผู้เฒ่าหรือคนหนุ่มสาวต่างนำอาหารเจมาถวายจนอิ่มหนำ เมื่อไต้ซือถามถึงหนทางไปยังเขาซีมี่ซาน ผู้อาวุโสของหมู่บ้านจึงกล่าวด้วยความตกใจว่า"พวกท่านได้เดินมาผิดทางเสียแล้ว หมู่บ้านของเราอยู่ห่างจากเขาซีมี่ซานลงมาทางตอนใต้ถึงสามร้อยลี้ ต่อให้เดินมากแค่ไหนก็ไม่มีวันถึงจุดหมายได้เลย"ย่งเหลียวผู้อ่อนล้าจึงว่า"หมายความว่าเราต้องขึ้นไปทางเหนือตามเส้นทางเดิมใช่หรือไม่"ไต้ซือกล่าวว่า"อมิตตาพุทธ ท่านผู้อาวุโสโปรดชี้แนะด้วย"ชายชราจึงว่า"พรุ่งนี้พวกท่านจงเดินไปทางตรงไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือห้าสิบลี้ ก็จะพบภูเขาชื่อเสิ่นอาหลิ่งให้เดินไปตามสันเขาสามร้อยลี้แล้วเลี้ยวไปทางตะวันออกสู่เขาซีมี่ซาน... "แต่พวกท่านอย่าเพิ่งดีใจไป เพราะทางเส้นนี้ก็เต็มไปด้วยอันตรายเช่นกัน เพราะเมื่อท่านไปถึงยอดเขาจะพบภัยจากฝูงอีกาที่ดุร้าย ปราดเปรียวกว่าสามพันตัว ชาวบ้านแถวเชิงเขาต้องเซ่นบวงสรวงด้วยเนื้อดิบๆให้มันอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้นหากมันหิวมนุษย์ก็จะกลายเป็นเหยื่อของมัน แต่หากท่านผ่านทางใต้สันเขาท่านก็จะพบภัยจากเสือและฝูงหมาป่าที่โหดร้ายดังนั้น"หากเลือกไปขณะที่อีกากำลังจิกกินเนื้อสดของเซ่นบูชาอยู่ ข้าคิดว่าน่าจะปลอดภัยกว่า" เมี่ยวซ่านไต้ซือกล่าวว่า "วิเศษจริง ๆ ที่ประสกชี้ทางหาไม่แล้วพวกเราคงไม่มีทางไปถึงเขาซีมี่ซานเป็นแน่" อยู่สนทนาธรรมอีกครู่หนึ่งผู้อาวุโสและชาวบ้านจึงลากลับเรือนของตนให้คณะเดินทางได้พักผ่อนตามสบายจวบจนรุ่งอรุณ ชาวบ้านและผู้อาวุโสได้นำอาหารเจมาถวายคณะของไต้ซือให้ฉันจนเรียบร้อย เมื่อเก็บสัมภาระแล้วจึงกล่าวอำลาชาวบ้านผู้อารีออกเดินทางต่อไป ทั้งสามเร่งฝีเท้าหนีภัยจากอีกามรณะอย่างรีบเร่ง เพื่อให้พ้นจากสันเขาแห่งนั้นโดยเร็วที่สุด หนทางนั้นเป็นหน้าผาชันและป่าดงดิบหนาทึบ มีชะง่อนหินที่โผล่ยื่นมาขวางมิให้การเดินทางราบรื่น ขณะเดินทางไต่ขึ้นเขาพลางสวดมนต์แผ่เมตตาเป็นกำลังใจตลอดเวลา จนกระทั่งพบทางลาดต่ำลงไปสู่หมู่บ้านกลางหุบเขา ทั้งสามจึงวางใจว่าปลอดภัยแล้ว พละกำลังที่มีก็ดูจะหมดไปเสียเฉยๆ จึงพากันหยุดพักคลายความเหนื่อยล้าตรงที่แห่งนั้นเองฉับพลัน เหนือศีรษะของเหล่านักบวชหญิง ได้มีอีกาฝูงใหญ่บินล้อมรอบอยู่ "กา ! กา " อีกาทั้งฝูงส่งเสียงร้องข่มขู่เหยื่ออันโอชะ บางส่วนกระโดดเ
ต้นหย็องแหย็งอยู่บนพื้นคล้ายกับขวางทางไม่ให้อาหารหลุดรอดไปได้ เมื่อไร้หนทางหนีเมี่ยวซ่านไต้ซือจึงลงนั่งกับพื้นและกล่าวขึ้นว่า"พวกเจ้าจงนั่งลงทำสมาธิขับไล่ความกลัวความฟุ้งซ่าน รำลึกไว้ว่าเราคือผู้มีธรรม" สองภิกษุณีจึงกระทำตามคำ สั่งของไต้ซือ ทั้งสามท่องพระสูตรเพื่อสร้างกำลังใจอยู่นานกว่าครึ่งชั่วยาม ก็ไม่มีกาตัวใดบินลงมาจิกกินเนื้อของเหล่านักบวชเลยเมี่ยวซ่านไต้ซือตั้งสมาธิหาทางออกจากฝูงกามฤตยูอย่างแน่วแน่ แต่ก็ไม่เป็นผล ทันใดนั้นได้มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาในมโนสำนึก พวกเจ้าโง่จริงๆ อีกาเหล่านี้ไม่ได้ต้องการกินเนื้อเพียงอย่างเดียว ข้าวตากในถุงย่ามนั้นไม่ใช่ของโปรดของนกหรอกหรือ ไต้ซือใจเต้นด้วยความยินดี รีบลุกขึ้นแล้วล้วงเข้าไปในย่าม ขยุ้มข้าวตากออกมาหว่านบนพื้นที่โล่ง อีกาทั้งฝูงบินโฉบลงมาจิกกินข้าวตากอย่างเพลิดเพลิน ท้องฟ้ากลับมาสว่างโล่ง ไต้ซือส่งสัญญาณให้ศิษย์ออกเดินทางต่อไปด้วยความโล่งใจ ทั้งสามเดินลงเขาด้วยความอ่อนล้าไร้เรี่ยวแรง กระทั่งถึงหมู่บ้านเชิงเขาชาวบ้านพากันออกมามุงดูนักบวชต่างถิ่นด้วยความพิศวง
จวง จนกระทั่งนางกำนัลย่งเหลียนเดินทางมาแจ้งข่าวแก่พระธิดาอย่างยินดี"พระธิดาเพคะ บัดนี้องค์เหนือหัวมิได้ทรงกีดกันความต้องการของพระองค์อีกแล้ว เพราะทรงอนุญาตให้พระธิดาออกบวชได้ และมีพระราชโองการให้บูรณะวัดนี้ให้เป็นที่ประทับแล้วเพคะ เมื่อวัดนี้ซ่อมแซมเสร็จเรียบร้อยแล้วพระองค์ก็จะได้บวชสมดังพระทัย โอ ! สวรรค์มีตาจริงๆ พระธิดาทรงยินดีหรือไม่เพคะ"พระธิดาเมี่ยวซ่านนั้นแสนยินดียิ่ง"ในที่สุดเสด็จพ่อก็ทรงเมตตาต่อลูกแล้วยังเป็นธุระบูรณะปฏิสังขรณ์วัดแห่งนี้ ผลบุญจะต้องตอบสนองในไม่ช้านี้"ย่งเหลียนปลาบปลื้มกับข่าวมงคลนี้จึงกระโดดโลดเต้นพลางร้องอย่างยินดีรอบๆกายพระธิดาเมี่ยวซ่านย่งเหลียนทูลพระธิดาว่า "เรื่องราวคลี่คลายถึงเพียงนี้แล้ว หม่อมฉันขอสละทางโลกติดตามพระธิดาออกบวชด้วยเพคะ" พระธิดาเมี่ยวซ่านตรัสอย่างอ่อนโยนว่า "ข้าชื่นชมในความตั้งใจจริงของเจ้า แต่การออกบวชบำเพ็ญพรตนั้นมิใช่เรื่องง่ายๆ เจ้าต้องมีสติตั้งมั่น มีศรัทธาแน่วแน่ไม่วอกแวกลังเล เพราะหากไม่มั่นคงเพียงเล็กน้อยเจ้าก็จักไม่บรรลุผล สิ่งที่สร้างมาก็จะสูญเปล่า" ย่งเหลียนตอบว่า "โปรดเชื่อในจิตใจของหม่อมฉันด้วย หม่อมฉันสาบานต่อเทพเจ้าบนสรวงสวรรค์ และพระแม่ธรณีบนพื้นปฐพีว่า จะออกบวชโดยจิตใจไม่โลเล หากคิดบวชเพียงครึ่งๆ กลางๆ ขอให้ไฟเผาร่างข้าเสีย" แล้วเธอจึงก้มลงเอาหัวโขกพื้นสามครั้ง แสดงความหนักแน่น พระธิดาเมี่ยวซ่านเห็นความศรัทธาของนางกำนัลคู่ใจแล้วจึงยินดีที่มีเพื่อนปฏิบัติธรรมเพิ่มขึ้นการซ่อมแซมวัดจินกวงหมิง ดำเนินการตั้งแต่วันที่ ๑๐ เดือน ๒ จนถึงวันที่ ๑๐ เดือน ๕ ก็เป็นอันเสร็จสมบูรณ์ ตลอดระยะเวลานั้นปรากฏว่าดินฟ้าอากาศปลอดโปร่งไม่มีอุปสรรคใดๆ ช่างฝีมือจึงทำงานได้อย่างรวดเร็ว แปรสภาพจากวัดร้างทรุดโทรมให้กลายเป็นมหาวิหารที่งดงามยากเกินจะพรรณนา กระเบื้องที่เคยชำรุดบนกำแพงถูกซ่อมแซมจนเงาวับสวยงาม หลังคามุงกระเบื้องส่งประกายสีทองยามต้องแสงแดด ภายในอารามมีพระพุทธรูปสลักมากมายไว้ให้บูชา อัญมณีจากแรงศรัทธาได้ถูกนำไปประดับประดาบนพญามังกร รอบตัววัดมีกำแพงสีแดงฉานล้อมรอบทั้งสี่ทิศ ด้านหน้ามีบันไดหินที่ทอดยาวดุจดั่งทางขึ้นสู่สวรรค์ เหล่าช่างผู้บูรณะเฝ้ามองผลงานของพวกตนด้วยความภาคภูมิใจครั้นพอถึงวันที่ ๑๗ เดือน ๙ ขบวนเสด็จมารับพระธิดาไปยังสุสานบรรพชน เพื่อทำพิธีบูชาบูรพกษัตริย์ พระธิดาเมี่ยวซ่านเสด็จในกระบวนพิธีอย่างสมพระเกียรติ ภายในสุสานหลวงนั้นพระธิดาได้กล่าวต่อหน้าดวงวิญญาณของบรรพชนว่า "ข้าผู้น้อยเมี่ยวซ่าน ขอกล่าวอำลาต่อดวงวิญญาณของเหล่าบรรพชน ข้าผู้น้อยจำเป็นต้องสละหน้าที่ของบุตรอันพึงกระทำต่อบิดา น้องพึงกระทำต่
อพี่ และสละฐานันดรศักดิ์ เจ้าหญิงแห่งแคว้นเพื่อลาสู่ร่มเงาแห่งพุทธวิถี ด้วยความตั้งมั่นในการปฏิบัติธรรมให้หลุดพ้นห้วงทุกขเวทนาขอให้ดวงวิญญาณบรรพบุรุษทรงประทานอนุญาตและให้อภัยในความอกตัญญูต่อบิดาของข้าผู้น้อยด้วยเทอญ"วันต่อมาเป็นพระราชพิธีอำลาสำนักพระราชวัง พระธิดาเมี่ยวซ่านเสด็จขึ้นสู่ปะรำพิธีในประตูวังชั้นกลาง ทรงกระทำความเคารพต่อข้าราชสำนัก เสียงสรรเสริญจากข้าราชบริพารตอบรับกึกก้องอย่างยินดี พระธิดาตรัสต่อพระเจ้าเมี่ยวจวงและเหล่าขุนนางว่า"ข้าผู้น้อยอกตัญญู มิอาจอยู่สนองเบื้องบาทพระบิดาได้เพราะมีจิตเลื่อมใสในพระพุทธองค์ จึงต้องละทิ้งหน้าที่ของบุตรออกบวชมุ่งสู่พระพุทธศาสนา แต่การบวชนี้มีขึ้นเพื่อแผ่บารมีธรรม กุศลทั้งหมดย่อมตกแก่พระบิดาให้มีพระชนม์ยืนยาว ข้าผู้น้อยขอกราบถวายพระพรขอให้ทรงอายุยืนหมื่นปี ลูกขอกราบลา" กษัตริย์เมี่ยวจวงนั้นฟังคำอันนุ่มนวลของพระธิดารัก ถึงกับกลั้นน้ำพระเนตรไม่อยู่ ทุกคนในท้องพระโรงจึงพลอยเศร้าโศกไปตามๆกัน บ่ายวันนั้นเมื่อหมดภารกิจในพระราชพิธี พระธิดาเมี่ยวซ่านได้เสด็จลงมายังโรงครัวเพื่อเยี่ยมเยียนสหายยามต้องโทษเมื่อหลายปีก่อน เมื่อทุกคนเห็นองค์หญิงผู้เมตตาเสด็จมาหาถึงโรงครัวอันไม่น่าพิศมัย ความรู้สึกตื้นตันทั้งหลายได้ประดังเข้ามา ภาพความหลังครั้งพระองค์ทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขอย่างขะมักเขม้น มิเคยเห็นพวกตนต่ำต้อยกว่าหลั่งไหลอยู่ภายในจิตสำนึก ต่างปลาบปลื้มชื่นชมยินดีเต็มไปด้วยไมตรีจิตต่อพระธิดาอย่างล้นพ้น พระธิดาจึงกล่าวให้กำลังใจและให้ทุกคนมุ่งสร้างแต่ความดี เพื่อการดำรงชีวิตอย่างมีความหมาย จนกระทั่งย่ำสนธยาจึงเสด็จกลับตำหนักส่วนพระองค์ครั้นตกค่ำสองพระธิดาเมี่ยวอิมและเมี่ยวเวี๋ยน ได้เสด็จมาเยี่ยมพระธิดาเมี่ยวซ่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน "น้องทราบจากย่งเหลียนว่าพระพี่นางทั้งสองได้ช่วยพูดกับเสด็จพ่อให้น้องออกบวชได้ น้องไม่รู้จะตอบแทนพวกท่านอย่างไรดี"พระพี่นางจึงว่า "น้องสามเจ้าก็รู้ว่าพวกพี่ทำผิดบาปไว้มาก เคยกลั่นแกล้งเจ้าไว้ก็ไม่ใช่น้อย มาบัดนี้เราต่างเติบโตทั้งร่างกายและความคิด เมื่อเจ้าซึ่งเป็นน้องของพี่ต้องการแสวงหาทางธรรม พวกเราย่อมต้องการสนับสนุนและพูดให้เสด็จพ่อคล้อยตามโดยง่าย" พระธิดาเมี่ยวซ่านยินดีนักที่พระพี่นางเข้าใจตน ทั้งสามจึงอยู่สนทนากันจนดึกสงัด พระพี่นางจึงลากลับขณะที่พระธิดากำลังจะเข้าพักผ่อน ปรากฏว่ามีผู้มาเยือนยามวิกาลอีกองค์หนึ่ง นั่นคือพระน้านางของพระองค์นั่นเอง เพียงเมื่อได้พบทั้งสองพระองค์ก็สวมกอดกันอย่างรักใคร่ โดยเฉพาะพระน้านางซึ่งประทับอยู่ภายในเขตพระราชฐานมิทราบข่าวคราวของพระธิดาสามมานานแสนนาน "น้าไม่เคยได้ยินข่าวเจ้าเลยนับตั้งแต่ออกนอกวังไป มารู้อีกทีก็ได้ยินว่าเจ้าถูกเสือคาบเข้าป่าไปแล้ว น้าแสนเป็นห่วงไม่รู้ว่าหลานเป็นตายร้ายดีอย่างไร จนกระทั่งรู้ว่าเจ้าปลอดภัยและพระบิดายังประทานอนุญาตให้บวชสมใจ น้าดีใจกับเจ้าจริงๆ เมี่ยวซ่านเอ๋ย ต่อไปนี้น้าจะไม่ยอมให้เจ้าจากน้าไปที่ใดอีกแล้ว น้าจะออกบวชพร้อมกับเจ้า เพื่อศึกษาธรรมะและเผยแผ่พระพุทธคุณให้ไพศาลดังที่ตั้งใจไว้มาแสนนาน" พระธิดาแสนยินดีที่พระน้านางจะออกบวชพร้อมตนเช้าวันรุ่งขึ้นอันเป็น วันที่ ๑๙ เดือน ๙ พระธิดาเมี่ยวซ่านพร้อมด้วยพระน้านางและนางกำนัลย่งเหลียนได้เข้ามาสู่พระราชฐานเพื่ออำลาพระเจาเมี่ยวจวง แต่พระธิดาเมี่ยวอิมและเมี่ยวเวี๋ยนกล่าวว่า พระบิดาให้คารวะเพียงด้านนอก พระธิดาเมี่ยวซ่านจึงก้มคำนับเก้าครั้ง และหันมาคารวะพระพี่นางด้วยบรรยากาศโศกเศร้า เพราะครั้งนี้นับเป็นการแยกจากกันสู่โลกแห่งธรรมเสมือนทางคู่ขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันจากนั้นขบวนพระธิดาเมี่ยวซ่านจึงได้ออกเดินทางสู่วัดจินกวงหมิงอันห่างไกล ท่ามกลางเสียงฆ้อง กลองมโหรี และเสียงแซ่ซ้องสาธยายมนต์ของเหล่าชาวเมืองที่คอยส่งเสด็จทั้งสองข้างทางขบวนเสด็จครั้งนี้มีขุนพลเจียเยี้ยเป็นผู้นำทางพร้อมเหล่าทหารราชองครักษ์สามร้อยนายคอยคุ้มกัน ฝูงชนที่มารอส่งเสด็จนั้นนำดอกไม้นานาพันธุ์มาถวายพระธิดา บ้างก็ไชโยโห่ร้องกระโดดโลดเต้น โปรยข้าวตอกดอกไม้สู่หนทางที่ราชรถเคลื่อนผ่าน บรรยากาศโดยรอบจึงอบอวลไปด้วยกลิ่นไม้ดอกกำจายทั่วทุกอณู ต้นไม้และดอกไม้ที่เคยเหี่ยวเฉาก็กลับยืนต้นงามสะพรั่งอย่างน่าประหลาด หมู่นกและแมลงบินว่อนเบิกบาน แสงทองสาดส่องเป็นประกาย เป็นนิมิตหมายอันดีเกินพรรณนาและแล้วก็ถึงเชิงเขาเยี้ยม้อซาน ซึ่งบัดนี้บันไดหินที่ทอดขึ้นไปยังประตูวัดสีทองอร่ามเสมือนสะพานมังกรทอดคดเคี้ยวสู่ประตูสวรรค์กระนั้น พระธิดาเมี่ยวซ่านและสองผู้ติดตามขึ้นสู่
บนไดจนถึงพระอุโบสถ สถานที่ประกอบพิธีอันเป็นลานหินอ่อนสีขาวนวล มีบรรดาภิกษุณีผู้ศรัทธาพระธิดาเมี่ยวซ่านขออุทิศตนมาอยู่ที่วัดแห่งนี้กว่าสามสิบรูป ยืนเรียงแถวรอเป็นสักขีพยานการบวชของพระธิดา 
ลางลำตัวของพระธิดาทันที แต่ทว่าดาบอันคมกริบกลับไม่สามารถทำให้พระธิดาบาดเจ็บได้เลยแม้แต่น้อย เหตุเป็นเพราะอารักษ์แห่งขุนเขาได้เนรมิตเกราะทองอันแข็งแกร่งคุ้มกันรอบองค์โดยไม่มีผู้ใดได้เห็น เพชฌฆาตมีความประหลาดใจยิ่งนัก จึงคว้าหอกเข้าแทงซ้ำ ด้ามหอกก็หักสะบั้นลงและดาบปลายหอกแตกเป็นเสี่ยงๆ เพชฌฆาตตกใจมากรีบถอยกราดออกมาทันใด แม่ทัพฮูบีหลีและเหล่าทหารต่างตะลึงงัน แต่ว่าพระราชโองการนั้นเป็นสิ่งที่มิอาจขัดขืนได้ ท่านแม่ทัพจึงสั่งให้เพชฌฆาตใช้เชือกประหารแทนเพชฌฆาตจึงรีบนำผ้าแพรพันรอบพระศอของพระธิดาแล้วผูกโยงขึ้นไปกับกิ่งไม้ใหญ่ ชั่วครู่พระธิดาเมี่ยวซ่านก็สิ้นลมหายใจ ทันใดนั้นมีสายลมหนาวเย็นยะเยือกพัดอบอวลมาสู่แดนประหาร โลกทั้งโลกมืดมิดลงไปกับตาสายฟ้าแลบแปลบปลาบทั่วท้องฟ้า พื้นแผ่นดินไหวสะเทือนดุจดั่งอาณาจักรจะพังพินาศไปพร้อมกับการมรณกรรมของพระธิดา ท่ามกลางความมืดมิดและเสียงกรีดร้องของผู้คนได้ปรากฎแสงเรืองรองดั่งเปลวไฟบนยอดเขาใกล้แดนประหารทะยานลงมาสู่ร่างพระธิดา เปลวไฟนั้นแลมองคล้ายเสือโคร่งร่างใหญ่ ได้รับเอาร่างของพระธิดาขึ้นหลังแล้วทะยานจากไปความจริงแล้วเสือโคร่งตัวนั้นเป็นร่างนิมิตของเทพารักษ์แห่งขุนเขาในบริเวณนั้นได้ แปลงกายมาเพื่อพาพระธิดาไปสู่เขาเยี้ยม้อซานให้ห่างไกลอันตรายจากพระเจ้าเมี่ยวจวง ณ เชิงเขาแห่งนั้นได้มีวัดจินกวงหมิงตั้งอยู่วัดแห่งนี้เป็นวัดร้าง เพราะเมื่อไม่นานมานี้มีเสือโคร่งออกอาละวาดและกัดกินพระภิกษุซึ่งป้วนเปี้ยนอยู่ในบริเวณเชิงเขา ทำให้ชาวบ้านไม่กล้ามาทำบุญพระเหล่านั้นจึงย้ายไปจำพรรษาที่อื่น และเมื่อไม่มีเหยื่อแล้วก็ไม่มีผู้ใดได้เห็นเสือโคร่งตัวนั้นอีกเลย จนกระทั่งปัจจุบันเทพารักษ์ในร่างเสือโคร่งได้นำร่างของพระธิดาเมี่ยวซ่านมาไว้ภายในอาราม นำยาเม็ดอมตะใส่ปากพระธิดาเพื่อป้องกันร่างเน่าเปื่อย รอให้ดวงวิญญาณมา กลับคืนร่างเดิม แล้วเทวดาในร่างเสือโคร่งก็จากไป ครั้นในยามรุ่งสางพระธิดาจึงค่อยๆ ฟื้นขึ้น แล้วก็ต้องแปลกใจยิ่งนักเมื่อพบว่าตนเองยังมีชิวิตอยู่มิได้สิ้นลมหายใจไปแต่อย่างใด เมื่อเหลียวมองรอบกายก็พบว่าทรงอยู่ในอารามร้างแห่งหนึ่ง เบื้องหน้ามีพระพุทธรูปของพระอมิตตาอันทรุดโทรม ซึ่งทอดพระเนตรมายังพระธิดาเมี่ยวซ่านด้วยแววตาเปี่ยมความการุณย์ พระธิดาก้มลงกราบองค์พระพุทธรูปแล้วตรัสว่า "พระอมิตตา โปรดอภัยในความผิดเพราะความไม่รู้ของพระบิดาของลูกด้วย บัดนี้ลูกไร้ที่พึ่งอื่นใดนอกจากขออาศัยในอารามแห่งนี้เพื่อปฏิบัติพุทธกิจอย่างเต็มที่ ขอทรงอนุญาตด้วยเทอญ" พระธิดาก้มกราบกระทำคารวะสูงสุด พร้อมกันนั้นได้มีสายลมเย็นซาบซ่าพัดแผ่วพลิ้วผ่านองค์ของพระธิดาเสมือนเบื้องบนได้รับรู้แล้วกระนั้นจากวันนั้นพระธิดาเมี่ยวซ่านได้ทำความสะอาดวัดจินกวงหมิงด้วยสองพระหัตถ์อย่างไม่ย่อท้อ ทำให้อารามและบริเวณรอบๆวัดสะอาดเอี่ยม แม้บางส่วนจะผุพังจนยากจะซ่อมแซม เวลาที่เหลือพระองค์ก็ใช้ในการปฏิบัติธรรมท่องพระสูตรเรื่อยมา บรรดาชาวบ้านแถวนั้นเมื่อได้ยินเสียงท่องพุทธมนต์ ต่างพากันแปลกใจเพราะวัดนี้ไม่มีพระจำพรรษาอยู่เลย จึงคิดว่าอาจเป็นเสียงของพระธุดงค์ที่ผ่านมาแล้วแวะจำวัด แต่นานวันเข้าเสียงท่องพระสูตรนั้นก็มิได้หายไปเลย ชาวบ้านจึงรวมกลุ่มกันเพื่อมาเตือนพระธุดงค์ให้ย้ายวัดไปเสียเพราะเกรงว่าจะเกิดอันตรายจากเสือร้ายแต่ทว่าเมื่อขึ้นเขามาถึงอารามกลับพบว่ามีสตรีโฉมงามวิลาศดั่งนางสวรรค์ท่องพระสูตรอยู่ตามลำพัง ชาวบ้านต่างแปลกใจยิ่งนัก ชายคนหนึ่งถามว่า "ท่านเป็นใครมาจากที่แห่งใดและเหตุใดจึงมาอยู่ในวัดกลางเขาแห่งนี้ได้ ท่านรู้หรือไม่ว่าวัดนี้เคยเป็นวัดร้าง เพราะพระที่เคยอยู่ต่างเกรงกลัวภัยจากเสือโคร่งกันทั้งนั้น" พระธิดาเมี่ยวซ่านได้ฟังจึงตอบว่า "เราชื่อเมี่ยวซ่านมาจากเมืองหลวงแห่งอาณาจักรซิงหลิงแต่มีเหตุให้มาอยู่ในอารามแห่งนี้ คงเป็นเพราะเคยเกี่ยวพันต่อกันแต่ปางก่อน ส่วนเรื่องเสือนั้นเรามิได้กลัวเลยเพราะเสือย่อมไม่ทำร้ายผู้มีสติ รักษาศีลแน่วแน่ต่อพระพุทธเป็นสรณะแน่นอน"เหล่าชาวบ้านต่างอธิบายว่าเสือนั้นเป็นสัตว์เดรัจฉานไม่เข้าใจเรื่องศาสนาเคยกินพระสงฆ์ที่วัดนี้ไปหลายรูปแล้วและเหตุอันใดจึงว่าเสือมิอาจกินผู้ทรงศีลได้ พระธิดาทรงอธิบายว่า "ผู้ที่กินมังสวิรัติเป็นประจำ ท่องสาธยายพระสูตรทุกวันนับว่าเป็นคนมีศีลปฏิบัติธรรมก็จริงอยู่แต่ถ้ามิได้กระทำด้วยความสุจริต ไม่ซื่อตรงต่อศีลธรรม ย่อมไม่ใช่พระที่บริบูรณ์ นัยน์ตาเสือจึงเห็นคนเหล่านั้นเป็นเพียงเหยื่อซึ่งมันต้องตะปบฉีกกินเป็นอาหารตามเวรกรรมที่มีต่อกันมาในชาติปางก่อน ในทางตรงกันข้ามหากผู้นับถือพระพุทธองค์เป็นสรณะแล้ว ทั้งต่อหน้าและลับหลัง เสือย่อมเห็นว่า คนเป็นคน มิกล้ากัดกินอย่างแน่นอน ดังนั้นเรื่องเสือร้ายนี้ย่อมไม่เป็นอุปสรรคต่อเราในการปฏิบัติธรรม พวกท่านจงอย่าได้กังวลไปเลย" ทุกคนฟังคำกล่าวของพระธิดาแล้วต่างเข้าใจแจ่มแจ้งจึงบังเกิดจิตศรัทธาต่อพระธิดาเมี่ยวซ่านโดยทั่วกันข่าวการถือศีลปฏิบัติธรรมของพระธิดาเมี่ยวซ่านได้แพร่สะพัดไปทั่วสารทิศ ผู้คนต่างช่วยกันวางแผนบูรณะซ่อมแซมวัดจินกวงหมิงให้เป็นที่ประทับปฏิบัติธรรมอย่างสมบูรณ์ บรรดานายช่างผู้มีฝีมือพากันเดินทางมาโดยไม่เห็นแก่เงินค่าจ้าง เพราะพวกเขามีเจตนาบริสุทธิ์ที่จะทำเพื่อพระธิดาผู้เมตตา ยิ่งคนเฒ่าคนแก่นำเรื่องพระสุบินของพระมเหสีเป้าเต๋อก่อนทรงครรภ์พระธิดา เรื่องของนักพรตเฒ่าผู้เทศน์พระธรรมไม่กี่บทก็ทำให้พระธิดาหยุดกรรแสงได้ และเรื่องโล้วนาปู้เจี้ยนชายลึกลับที่หายตัวไปจากห้องคุมขังและทิ้งโศลกสี่บรรทัดไว้ ต่างร้อยเข้าเป็นเรื่องราวความอัศจรรย์ของพระธิดาผู้มากด้วยบุญบารมี ทั้งช่างไม้ ช่างปูน และเศรษฐีต่างช่วยกันลงทุนลงแรงม
บดังกล่าวนั้นเป็นเสียงของเหล่าเทวดากระซิบกระซาบและเสียงย่างก้าวตามขั้นบันไดของผู้ไม่ปรากฏตัวตน เพื่อมาช่วยงานของพระธิดาเมี่ยวซ่านทั้งสิ้น ท่านเจ้าอาวาสจึงให้พระภิกษุณีลูกวัดนำความไปแจ้งแก่พระเจ้าเมี่ยวจวงว่า บัดนี้วัดนกยูงขาวมิอาจทำตามพระบัญชาของพระองค์ที่ให้ทรมานพระธิดาเมี่ยวซ่านผู้มากบารมีได้อีกต่อไปพระภิกษุณีผู้แจ้งข่าวเข้าเฝ้าพระเจ้าเมี่ยวจวง ณ ตำหนักฤดูร้อนอันงดงามตระการตา โอบล้อมด้วยกองทัพอันเกรียงไกรสมพระเกียรติองค์จักรพรรดิแห่งซิงหลิง แต่เมื่อภิกษุณีกราบทูลเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับพระธิดาในยามนี้แล้ว พระเจ้าเมี่ยวจวงก็ทรงพิโรธยิ่งนัก จึงตรัสแก่พระภิกษุณีว่า "จงกลับไปก่อนแล้วเราจะส่งสาส์นคำสั่งให้แก่เจ้าวาอาสโดยเร็ว" หลังจากนั้นพระเจ้าเมี่ยวจวงก็ไม่สามารถทอดพระเนตรมหรสพตรงหน้าด้วยใจที่เบิกบานได้อีกต่อไป เพราะมีความกริ้วในพระธิดาสามเป็นกำลัง "ทหาร ! ไปตามแม่ทัพฮูบีหลี มาเดี๋ยวนี้" พระเจ้าเมี่ยวจวงสั่งทหารองครักษ์ เมื่อทรงคิดแผนการบางอย่างได้ ชั่วครู่แม่ทัพฮูบีหลีก็มาเข้าเฝ้า พระเจ้าเมี่ยวจวงจึงตรัสว่า "ท่านรับใช้เรามาในการสงครามมากว่าร้อยครั้ง ยังไม่เคยทำให้เราผิดหวัง ในยามนี้เกิดสงครามขึ้นในครอบครัวของเราเอง นั่นคือลูกสามของเราหลงไปนับถือลัทธิของผู้อ่อนแอจากต่างแดน และลัทธินี้กำลังบันทอนบ่อนทำลายชาวเมืองของเรา ขอท่านจงนำกำลังไปล้อมวัดนกยูงขาวแล้วเผาผลาญให้สิ้นไป พระภิกษุณีทุกคนต้องตายไม่เว้นแม้แต่ลูกสาวของเรา" แม่ทัพฮูบีหลีรับบัญชาด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม "เช้าตรู่พรุ่งนี้พระองค์จะได้ทอดพระเนตรเพลิงแดงฉานทางทิศตะวันตกเป็นแน่ หม่อมฉันขอให้สัญญา" คืนนั้นแม่ทัพฮูบีหลีนำกำลังทหารเดินทัพสู่วัดนกยูงขาวโดยมิหยุดพักเลย ครั้นใกล้รุ่งชะตากรรมของวัดแห่งนี้ก็ถูกล้อมไว้ด้วยทหารนับร้อยที่แกว่งคบเพลิงขึ้นเผาวัดนกยูงขาวทันที บรรดาพระภิกษุณีวิ่งหนีความร้อนจากเพลิงกันอลหม่าน โดยทั้งหมดวิ่งไปยังกุฏิของพระธิดาเมี่ยวซ่านร้องขอชีวิตกันละล่ำละลัก "พระธิดาช่วยพวกเราด้วย เพลิงนี้เกิดขึ้นเพราะพระองค์ พวกเราไม่ต้องการตายในกองเพลิง" พระธิดาเมี่ยวซ่านทรงตระหนักดีว่าทหารของพระเจ้าเมี่ยวจวงอำมหิตถึงขนาดเผาวัดฆ่าชีได้โดยไม่กลัวบาปกรรม จึงทำจิตให้สงบและรวบรวมสมาธิให้เป็นอันหนึ่งอันเดียวระลึกถึงพระพุทธคุณด้วยใจที่ตั้งมั่นขอได้ทรงโปรดช่วยพระภิกษุณีผู้ไม่