บางคนสามารถดำเนินตามหลักธรรมมนุษยธรรมได้อย่างดีเยี่ยมแต่บางคนก็ไม่มีหลักอะไรอยู่เลย พวกเจ้าดูสิว่าครอบครัวผู้บำเพ็ญธรรมบางคนทำไมถึงยังไม่มีความสมานฉันท์เพราะเหตุใด?? ก็เพราะว่าพวกเจ้าไม่ได้ตระหนัก
บ้านเป็นสุข ชาติรุ่งเรือง
ปฏิบัติงานธรรมกับการดำเนินชีวิต
ชีวิตประจำวันของเจ้ามีธรรมะอยู่หรือไม่??? ถ้าชีวิตประจำวันของเจ้ามีธรรมะจริงก็คงไม่ทำผิดซ้ำสอง เจ้าพูดว่า “กำลังปฏิบัติงานธรรม” ขอถามเจ้าว่าธรรมะคืออะไร?? กำลังปฏิบัติงานธรรมของใคร เป็นวิถีอนุตตรธรรม มนุษยธรรมหรือธรรมะส่วนบุคคล ทุกวันพูดเสมอว่าจะไป “ปั้นเต้า” ไปทำอะไร ??? กลัวว่าจะไม่มีบุคลากรใช่ไหม ไปสถานธรรมไปช่วยงานธรรม ลงทะเบียน บรรยายไตรรัตน์ เป็นผู้แนะนำรับรอง อย่างนี้เรียกปั้นเต้าแล้วใช่ไหม เป็นการปั้นเต้าแท้จริงหรือไม่??? หากสิ่งที่กระทำไปแต่ไม่รู้ความหมาย จะปฏิบัติต่อไปได้แค่ไหน การปั้นเต้ามีทรรศนะมุมมองหลายด้าน ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว เวลาไปปั้นเต้าครึกครื้นสนุกสนานอย่างนี้เรียกว่า “ปั้นเต้า” ใช่ไหม อยู่กับครอบครัวปฏิบัติตัวให้ถูกต้องมีธรรมะอย่างนี้ก็เรียก “ปั้นเต้า” เหมือนกัน ยิ่งครอบครัวมีธรรมอบอุ่นใจ ยิ่งสังคมปรองดองไซร้โลกร่มเย็น มาดูสิว่าในด้านมนุษยธรรมพวกเจ้าได้ลงมือปฏิบัติไปมากน้อยแค่ไหน ในครอบครัว………เจ้าเป็นบุตรที่กตัญญูต่อพ่อแม่หรือไม่?? ละแวกบ้าน….เคยมีใครกล่าวชมบ้างว่าเจ้าเป็นคนดี เรื่องการค้า….ซื้อขายอย่างตรงไปตรงมาหรือไม่ ไม่มี!!!!!!!!!!! แล้วยังบอกว่าบำเพ็ญธรรมอีกหรือ บำเพ็ญอะไรกัน โปรดลองพิจารณาดูเถิดว่ามีสิ่งใดที่ผิดต่อการดำเนินชีวิต
****** คำว่ามนุษยธรรม หมายถึง ธรรมที่ทำให้คนเป็นมนุษย์สมบูรณ์ คือเป็นมนุษย์ทั้งร่างกายและจิตใจ สังคมที่ยึดมั่นในหลักมนุษยธรรมจะเป็นสังคมที่มีลักษณะดังนี้ คือ ๑. เป็นสังคมที่มีความเป็นระเบียบเรียบร้อย ๒. เป็นสังคมที่มีความสามัคคีเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ๓. เป็นสังคมที่มีความสงบสุขไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ๔. เป็นสังคมที่มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ไม่เห็นแก่ตัว
ครอบครัวบำเพ็ญ
ในธรรมกาลยุคขาวเรามักกล่าวถึงการบำเพ็ญควบคู่กันทั้งทางโลกและทางธรรม ใช่หรือไม่?? ในทางธรรม ศิษย์น้องทั้งหลายมีความมุ่งมั่นทุ่มเทจึงทำออกมาได้อย่างสมบูรณ์และดีเยี่ยม แต่เหตุไฉนในทางโลกยังไม่เข้าตากรรมการ ในเมื่อพูดถึงทางโลกก็หนีไม่พ้นเรื่องในครอบครัว พวกเจ้าต่างก็มีพ่อแม่ พวกเจ้าเข้าใจความกตัญญูเป็นอย่างดี แต่มีสักกี่คนที่สามารถนำไปปฏิบัติในชีวิตประจำวันอย่างจริงๆจังๆบ้าง มีคำพูดหนึ่งกล่าวว่า “คนเป็นพ่อแม่ต้องตั้งมั่นอยู่ในความรักความเมตตา คนเป็นลูกต้องตั้งมั่นอยู่ในความกตัญญูกตเวทิตา” ในเมื่อต้องตั้งมั่นอยู่ในความกตัญญู เห็นถึงความสำคัญของความ
บุตรผู้ทรงธรรม ตอนที่ 2
ยุคสมัยเปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าชีวิตในสมัยก่อนต้องสู้ทนต่อความยากลำบากสักแค่ไหน แต่ก็กลายเป็นอดีตที่ผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังมีบางคนจนถึงปูนนี้ยังยอมเป็นวัวเป็นควายรับใช้ลูกอย่างไม่ย่อท้อ ในเมื่อเจ้ายอมทำเพื่อลูกได้ก็ไม่ต้องบ่นไม่ต้องขุ่นเคืองต่อความทุกข์ยากที่เจ้าได้รับ ขอเพียงเจ้าย้อนกลับไปคิดสักนิดว่า เมื่อก่อนเจ้าปฏิบัติต่อพ่อแม่เช่นไร ต้องรอจนวันหนึ่งที่สองมือของเจ้าอุ้มลูก เลี้ยงลูกจึงจะเข้าใจถึงหัวอกของพ่อแม่ใช่หรือไม่??? มักพูดกันว่า อีกามันรู้จักคาบเหยื่อมาป้อนแม่ของมันที่แก่ชรา นับประสาอะไรกับม
บุตรผู้ทรงธรรม
มีคำพูดประโยคหนึ่งกล่าวว่า “กายา เส้นผม ผิวหนัง ได้รับมาจากพ่อแม่ จึงไม่กล้าทำให้ด่างพร้อย อันเป็นจุดเริ่มต้นของความกตัญญู” พ่อแม่นั้นมีบุญคุณที่ให้กำเนิดเลี้ยงดู อบรมสั่งสอนเจ้ามา ดังนั้นจะต้องตอบแทนพระคุณท่าน เบื้องบนยังมีองค์อนุตตรธรรมมารดา ดังนั้น พวกเราจะต้องให้นายจริงเป็นเจ้าบ้าน นายจริงเป็นเจ้าบ้า
สมบัติของใจ
ในยุคปลายนี้ทุกบ้านล้วนแต่มีลูกผู้บำเพ็ญธรรม ลูกบำเพ็ญธรรมเหล่านี้ล้วนมีสัมมาคารวะต่อพุทธะโพธิสัตว์ ทำให้พุทธะโพธิสัตว์รู้สึกปิติยินดี ลูกบำเพ็ญธรรมจะต้องเป็นลูกกตัญญูด้วย บางคนมาสถานธรรม อุทิศตนปัดกวาดด้วยความกระตือรือร้น แต่พอพ่อแม่ใช้ให้กวาดบ้านของตนเองบ้าง กลับแสดงกิริยาท่าทางอย่างไม่เต็มใจ แบบนี้ก็ใช้ไม่ได้ บางคนอยู่ที่สถานธรรมให้เคารพนอบน้อมต่ออาจารย์และนักธรรมอาวุโส ดูภูมิฐานมีสง่าสมเกียรติผู้บำเพ็ญ แต่พอกลับถึงบ้านพ่อแม่พูดไม่กี่คำก็แสดงขุ่นเคืองไม่พอใจ ว่าท่านจู้จี้ขี้บ่น เหล่านี้ล้วนคือความอกตัญญู ยามพ่อแม่เจ็บป่วย ผู้ซึ่งเป็นลูกหากไม่พาท่านไปพบแพทย์รักษา ไม่เฝ้าดูแลปรนนิบัติเช่นนี้ล้วนมีความผิดข้ออกตัญญูทั้งสิ้น ในยุคปลายนี้ กตัญญูกตเวทิตาธรรมก็คือหลักธรรมแห่งฟ้า ขอให้ชาวโลกบำเพ็ญธรรมอย่าได้ลืมฐานราก พ่อแม่ก็คือรากฐานแห่งความกตัญญู ลูกอกตัญญูย่อมไม่มีทางบรรลุธรรมอย่างแน่นอน ขอให้ชาวโลกจงจำใส่ใจ ตอนเราเป็นเด็กออกไปวิ่งเล่นนอกบ้าน พ่อแม่ก็ตั้งตาเฝ้ารอคอยเรากลับมาใช่หรือไม่ คนเป็นพ่อแม่ต่างคอยถามหาเมื่อไหร่ลูกจะกลับมา ทุกคนในวันนี้ใช่หรือไม่ที่ผ่านชีวิตในวัยเด็ก เคยหนีเที่ยวกันมาแล้ว ใช่ไหม แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม เพราะว่าเราปล่อยพ่อแม่ให้คอยเก้อ ท่านคอยอะไรจากเรา…?? คอยว่าเมื่อไหร่เราจะถาม “กินข้าวแล้วหรือยัง” “เมื่อคืนนอนหลับสบายดีไหม” “กินอิ่มไหม” “จิตใจเป็นอย่างไรบ้าง” “มีทุกข์โศกโรคภัยบ้างไหม?” พ่อแม่เรานั้นอยากได้ยินคำเหล่านี้จากลูกมากที่สุด ส่วนคนเป็นลูกคิดจะถามบ้างไหม ไม่เคยถามใช่หรือเปล่า เพราะฉะนั้น การแสดงออกถึงความห่วงใยเล็กๆน้อยๆคืออะไร คือการเปิดปากถามสารทุกข์สุกดิบด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ไม่ว่าท่านจะอยู่ดีมีสุขอยู่อย่างไร แต่บางครั้งเราก็ไม่รู้ว่าท่านกำลังมีเรื่องกังวลอะไรอยู่ในใจ ใช่หรือไม่ สมัยนี้คนเรามองหน้าไม่รู้ใจเพราะฉะนั้น คนในบ้านเราก็เช่นกัน เขามองหน้าเราเขาอาจจะไม่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ใช่ไหม ?? ตัวอย่างเช่นคนอยู่บ้านเดียวกันผิดใจกันมีให้เห็นอยู่มากมายใช่หรือไม่ เพราะฉะนั้นไม่อยากให้ผู้อื่นเข้าใจเราผิด ขอให้เรานั้นพยายามใช้สื่อให้เป็น ภาษามีไว้ให้พูดก็ต้องรู้จักนำมาใช้ ถ้าอยากให้คนในครอบครัวมีความสุข เราเองก็มีความสุขก็จงรู้จักเอ่ยถามความเป็นอยู่ของผู้อื่นบ้าง แสดงความห่วงใยด้วยใจจริงไม่ใช่ถามแต่ปากใจไม่ถามไม่ได้
การทดแทนพระคุณที่สูงสุด สมเด็จโต พรหมรังสีได้กล่าวไว้ว่า
“ลูกเอ๋ย ยามที่พ่อแม่ของเจ้ามีอายุมากขึ้น ย่อมมีโรคภัยไข้เจ็บมาเบียดเบียน ความแข็งแรงของร่างกายที่เคยมีก็ลดลง ใจน้อยง่าย ความจำก็เสื่อม ขี้หลงขี้ลืม จิตใจก็หมดความสดชื่น ถึงแม้พวกเจ้าจะคอยเอาใจใส่ดูแลใกล้ชิดสักเพียงใดก็ตาม ก็ไม่อาจช่วยให้พ่อแม่ของเจ้ามีความสุขได้เต็มที่ เพราะพวกเจ้าทุกคนต่างก็มีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ เจ้าช่วยให้ท่านได้รับความสุขเพียงการให้กินอยู่หลับนอนอันเป็นความสุขทางกายเท่านั้น แต่จิตใจของท่านหาได้ร่าเริงสดชื่นผ่องใสไม่ เจ้าจงจำไว้ว่า “การให้ความสุขแก่พ่อแม่อย่างแท้จริงก็คือการให้ธรรมะ” ด้วยการสอนหลักธรรมง่ายๆให้พ่อแม่ของเจ้า พาท่านไปทำบุญทำทาน สอนท่านให้รู้จักการปฏิบัติบูชาสวดมนต์ ภาวนาแผ่เมตตา ธรรมะจอยู่ในจิตใจของพ่อแม่เจ้าไปทุกภพทุกชาติ ถือว่าเป็นการทดแทนพระคุณที่สูงสุดเจ้าจงจำไว้นะลูกเอ๋ย”
ธรรมโอสถ คำสอนของสมเด็จโต ท่านได้บันทึกเอาไว้ด้วยลายมือของท่านอันเป็นอมตะวาจา
แผนกำจัดแม่สามี
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วผมได้โทรศัพท์ไปหาเพื่อนของผมคนหนึ่งที่บ้าน โดยภรรยาเขาเป็นผู้รับสาย ผมได้ทราบว่าเพื่อนผมไม่อยู่ไปราชการต่างจังหวัดหลายวัน ด้วยความคุ้นเคยที่ทั้งคู่ต่างเป็นเพื่อนร่วมสถาบันเดียวกับผม ทำให้ผมได้มีโอกาสพูดคุยทำนองปรับทุกข์กับภรรยาของเขาเป็นเวลานาน เธอเล่าให้ผมฟังว่าหลังจากแต่งงานกับเพื่
