คิดถึงกันบ้างสิ

 

สิ่งล้ำค่าที่สุดในความเป็นพี่น้องคืออะไร???  คือความปรองดองกันใช่ไหม….แต่น่าเสียดายที่ความรักใคร่ปรองนี้ได้สูญหายไปแล้ว ปัจจุบันเห็นแต่พี่น้องทะเลาะวิวาทกัน พ่อแม่ทิ้งทรัพย์สินมรดกไว้ให้เพื่อพวกเจ้ามีชีวิตที่ดีขึ้นในภายภาคหน้า ดังนั้น จึงยอมทุ่มเทเหนื่อยยากมาทั้งชีวิตเพื่อให้ลูกหลานไม่ต้องลำบากอีกต่อไป แต่คนในปัจจุบันไม่เข้าใจ แก่งแย่งกันในหมู่พี่น้อง ทำให้ครอบครัวแตกแยก เห็นแล้วน่าเวทนาจริงๆ เคยคิดบ้างไหมว่า เจ้ามาสถานธรรมทำไมพี่น้องจึงต่อต้านอาจเป็นเพราะว่าสิ่งที่เจ้าทำลงไปนั้นยังไม่ดีพอ แต่พวกเจ้าก็มักจะคิดว่าพี่น้องของเราไม่เข้าใจธรรมะ จึงไม่สนใจพวกเขาใช่หรือไม่ แล้วทำไมพวกเขาจึงต่อต้านการมาสถานธรรมของพวกเจ้าด้วย เจ้าต้องคิดดูให้ดีทุกเรื่องราวย่อมจะมีสาเหตุ แม้ว่าเจ้าจะรู้ว่าธรรมะนี้ดีคิดจะฉุดช่วยพวกเขา แต่การกระทำของเจ้าทำให้พวกเขารู้สึกเห็นแต่ความบกพร่อง นั่นเป็นปัญหาของตัวเจ้าเอง ไม่ใช่ปัญหาของเขา แม้ว่าเจ้าจะมีใจรักที่จะช่วยงานฟ้าปกโปรดเวไนย์แต่กลับทอดทิ้งญาติพี่น้องของตัวเอง ทำเช่นนี้ถูกต้องแล้วหรือ??? ดังนั้น พวกเจ้าจะต้องสานความสัมพันธ์ เมื่อถึงเทศกาลต่างๆก็โทรศัพท์ถามไถ่ทุกข์สุข ส่งของขวัญแทนความคิดถึง หรือกลับไปเยี่ยมเยือนสนทนาธรรมกับเขาบ้าง ให้พวกเขาค่อยๆเปิดใจยอมรับเจ้า เข้าใจไหม??พี่น้องสมัยนี้ไม่มีเยื่อใยผูกพันธ์เหมือนสมัยก่อนแล้วใช่ไหม ในสังคมยุคนี้ทุกคนก็มัวแต่วุ่นวายอยู่กับการทำงาน และนับตั้งแต่เจ้าเข้าสู่อาณาจักรธรรมก็ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติธรรม บรรยธรรมยิ่งห่างไกลจากเครื่อญาติพี่น้อง ถึงตอนนี้แล้วเจ้าจะจัดการแก้ไขปัญหาเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างพี่น้องได้อย่างไรจะทำอย่างไรจึงจะหวลคืนบรรยากาศเก่าๆ ทะเลาะกันบ้าง ชกต่อยกันบ้าง แล้วจบเรื่อง แต่ยังคงรักกันเหมือนเดิม จะย้อนกลับไปสู่จิตใจเหมือนสมัยเด็กได้อย่างไร?? จะต้องใช้จิตใจแห่งการบำเพ็ญใช่ไหม จะต้องบำเพ็ญจิตญาณเดิมเพื่อแก้ไขความทะเยอทะยานอยาก ความคิดฟุ้งซ่านของตนเองให้สามารถเป็นผู้มีธรรมะ ใช้การกระทำแสดงออกซึ่งธรรมถูกต้องไหม เมื่อใช้การกระทำที่แสดงออกซึ่งธรรมแล้ว ขอเพียงเจ้าทำให้พวกเขาได้ประจักษ์ว่าผู้บำเพ็ญธรรมก็มิใช่เลวร้ายอะไร เขาก็จะค่อยๆคลายปมอคติลงได้ คิดดูสิว่า ปมอคติระหว่างพี่น้องทำไมมันจึงยังคงอยู่จนทุกวันนี้ นั่นเพราะว่าไม่สามารถแสดงออกซึ่งธรรม ในเมื่อไม่สามารถแสดงออกซึ่งธรรมก็เท่ากับทำลายภาพพจน์ของธรรมใช่ไหม พวกเราก็ไม่คู่ควรที่จะพูดถึงการบำเพ็ญธรรมถูกต้องไหม??? หากพี่น้องได้อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข อยู่ร่วมกันอย่างปรองดองและกลมเกลียว พ่อแม่ของพวกเจ้าก็จะยิ่งมีความสุข วันเวลาผ่านไปอย่างมีความสุขและราบรื่น แล้วจะมีความทุกข์กังวลใดอีกเล่า ชีวิตของคนนั้นจะมีความสุขหรือไม่มีความสุขมาจากในบ้านของตนเอง ถ้าหากว่าเรานั้นรู้จักทำให้ตนเองมีความสุขและเรารู้จักมอบความสุขให้กับคนอื่น และมอบความสุขให้กับคนในบ้านของเราต่อพ่อแม่เราก็ต้องกตัญญู ต่อพี่น้องต้องปรองดอง ต่อญาติพี่น้องต้องเคารพ หากว่าคนทั้งบ้านไม่มีน้ำใจมีความสุขไม่ได้ เพราะฉะนั้น คำว่าน้ำใจ นั้นต้องให้คนทุกคน อยากมีบ้านที่มีความสุขไหม ก็จงทำตัวเราให้มีความสุขและเป็นคนมีน้ำใจมากๆ